Román Arén. É, Moreto, un dos dramaturgos importantes do século de ouro español, con bo dominio do verso, aínda que é pouco orixinal, pois é sobre todo un adaptador ou refundidor, que ten os seus modelos en Lope de Vega e Guillén de Castro. Madrileño de orixe italiana, naceu en 1618 e faleceu en Toledo en 1669. Pertencía ao clero, pero foi un dramaturgo profesional, coñecido por obras como El desdén con el desdén (1652), Los engaños de un engaño e El lindo Don Diego. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá L. Agustín Moreto
Arquivo da categoría: Román Arén
Pessoa, persa
Román Arén. Cantas almas tivo Pessoa? A súa almoeda é interminable, case infinita, cada ano aparecen marabillas novas. Eu agora teño na man un libro español da editorial bilbaína El gallo de Oro, Rubaiyat (Canciones para beber, 2015), no que Beñat Anginzoniz selecciona e traduce unha escolla dos Rubaiyat pessoanos, a partir da edición crítica de 2008 do poeta portugués, en edición de Maria Aliete Galhoz. O bo desta edición é que, como debe ser, é bilingüe. A tradución é xeitosa, con algún que outro erro. A antóloga di no prólogo que a condición de anflófono de Pessoa o levou a coñecer a famosísima versión inglesa que o escritor británico Edward Fitzgerald editou en 1859 dos Rubaiyat de Omar Khayyam. Seguir lendo Pessoa, persa
Galicia e os galegos na poesía castelá XLIX. Calderón
Román Arén. Non abondan as alusións a Galicia e aos galegos na obra de Pedro Calderón de la Barca (1600-1680), pero Xesús Caramés cita sete, que non se libran dos tópicos: a falta de sixilo, é dicir, sermos incapaces de gardar un segredo, a chamada “fe de gallego”, á que alude en El astrólogo fingido; o costume de rifar das criadas galegas en Fuego de Dios en el querer bien e en Cada uno para sí.
Esto es lo que cada día/las mozas gallegas hacen:/reñir porque no las riñan. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XLIX. Calderón
Galicia e os galegos na poesía castelá XLVIII. Quevedo
Román Arén. Francisco de Quevedo Villegas (1580-1645) é un dos grandes poetas da lingua castelá e un prosista de inmenso léxico e capacidade satírica, un conservador tirando a reaccionario e un furibundo antisemita (o manuscrito da súa execración contra os xudeus consérvase na Coruña). Non coñecía Galicia, pero foi cabaleiro da orde de Santiago e fixo un memorial en defensa do padroado do Apóstolo a pedido do cabido compostelán. Non son moi frecuentes as alusións na súa obra en prosa ao noso país, país que ficaba lonxe da Corte e ao que era difícil o acceso. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá XLVIII. Quevedo