Román Arén. Coa publicación de Crac ficou claro que nacía unha voz nova, unha voz chea de promesas, na poesía galega, a voz de Gonzalo Hermo, de Taragoña. Unha voz máis alá da saudade e da esperanza oca, unha voz múltiple, dialóxica, na que a metáfora do propio corpo é transposición de toda meditación, camiño de futuro, lugar do canto, das palabras, palabras que son carne, carne alén da morriña, consciencia para esquecer e camiñar contemplando o mundo de novo. Agora Celebración, da nova editorial Apiario, que coido que promoven as poetas Dores Tembrás e Antía Otero, vén confirmar o que xa viamos. Seguir lendo Celebración, o corpo trenzado da linguaxe
Arquivo da categoría: Román Arén
Moral e novela IV
Román Arén. Aparece Valle-Inclán na obra de Ladrón de Guevara nas páxinas 444 e 445, entre a catalá “Agna de Valldaura” e Jenaro del Valle. Comeza o xesuíta, con certa ironía, afirmando que Valle “vive todavía, según creemos, de malas ideas y grandemente deshonesto, propagador de invenciones escandalosas en obras originales y en traducciones de Eça de Queiroz”. Xulga dúas novelas, Sonatas de otoño e Flor de Santidad, e quedamos pensando qué diría de Féminas. A “sonata” ten asunto de “mucha lujuria” e o xeito de tratalo é “en extremo provocativo”, e para máis “tiene un tinte volteriano”. Engade que escribiu outras sonatas semellantes. Seguir lendo Moral e novela IV
Moral e novela III
Román Arén. O padre Ladrón de Guevara comeza dicindo da Pardo Bazán que “ha venido á caer en el realismo deshonesto, y, en alguna novela, hasta en el determinismo”. As novelas máis atacadas serán: El cisne de Vilamorta, “muy mala”, “relaciones impuras”, “mujer repugnante, grandemente lasciva”, “pecado contra el sexto de especie, que especialmente repugna á la naturaleza” e “conjunto espantoso de desórdenes físicos y morales”, “suicidio final”; Los pazos de Ulloa, “muy mala”, “hay pecado deshonesto de gravedad específica singularmente opuesta á la naturaleza, con descripciones y fraseología que no toleran ni los ojos ni los oídos de las personas bien educadas”, mentres que La madre naturaleza parécelle “máis infame que la anterior, de asunto monstruoso, repulsivo; Seguir lendo Moral e novela III
Moral e novela II
Román Arén. O padre Ladrón de Guevara poucas veces xulga como mediano, tolerable, inofensivo, e moi poucas escribe bo. Como non podía ser menos nun xesuíta, o narrador mellor parado nos xuízos é outro xesuíta, o padre Coloma, o autor de Pequeñeces. O prólogo asinado en Bogotá en 1910 non ten desperdicio para entender os seus criterios, aínda que no corpo da obra amplifica os adxectivos e engade “mal nacido”. Non traduzo os seus xuízos sobre autores galegos para non privalos do sabor do seu especial “estilo”. De Benito Vicetto, un dos bos narradores románticos segundo J. Ignacio Ferreras, escribe o xesuíta: “Gallego. Escribía hacia la mitad del siglo XIX. Malo y mal imitador de Fernández y González”. Seguir lendo Moral e novela II