Román Arén. Guillermo de Osma, un dos estudosos máis cultos e “raros” do estado español, publicou en 2010 este interesante libro, breve, case un folleto, sobre Mariano Fortuny e as súas relacións con Proust e os ballets rusos na editorial Elba. O Fortuny estudado non é o pintor decimonónico, senón o seu fillo, Mariano Fortuny Madrazo (1871-1949), o grande deseñador, sobre quen xa publicara unha extensa monografía en inglés en 1980 e outro breve ensaio en italiano. A novidade esencial deste traballo é explicar a relación do español co autor de Á recherche. Non se sabe se se coñeceron, pero pertencían ao mesmo círculo (o dos Hahn e o dos Madrazo) e Fortuny é un dos leit-motiv na obra narrativa proustiana. Seguir lendo Fortuny, Osma, Proust
Arquivo da categoría: Román Arén
Antonio Mir. A realidade espida. Paisaxe de Corrubedo
Román Arén. Murciano que residiu moitos anos no Brasil, lugares que marcan a súa traxectoria dende unha paisaxe de sol até a luxuria da cor americana, cando veu a Galicia para residir na Pobra do Caramiñal mantivo esa felicidade da cor, ese tratamento da realidade dun xeito elemental, que crease un mundo novo a partir do eterno. O crítico Francisco Pablos sinalaba non só a elementalidade, senón tamén, como a realidade esencial se facía soño, como os primores do vulgar se volvían perdurables. Seguir lendo Antonio Mir. A realidade espida. Paisaxe de Corrubedo
Haikus Zen. Un descubrimento
Román Arén. Lonxe nos queda Xapón e lonxe a súa literatura, aínda que agora contemos con algunha tradución directa, porque as máis antigas están feitas a través do inglés e do francés. Ben sabido é que o “haiku” é moi representativo da literatura nipona (por certo, en Xapón segue a haber grandes poetas en chinés) e que logo se estendeu a moda, o influxo se queredes, por Europa e por América (J.J. Tablada), sen que falten entre os galegos (Helena Villar, Miro Villar). José Olañeta, o editor mallorquín, leva tempo editando a un grande autor xaponés: Natsume Soseki (quizais en Occidente debería polo ao revés, pois Natsume é apelido), é dicir, Natsume Kinnosuke (1867-1916). Seguir lendo Haikus Zen. Un descubrimento
Elexía campesiña. Coñecer de vista
Román Arén. Nunha tarde de sábado atopo un autor que, ía escribir, só coñecía “de oídas”, pero sería falso. Só o coñecía de vista, de ter lido nalgures o seu nome e o da súa primeira novela: Il quinto stato, que tanto gustara a Pier Paolo Pasolini. Agora leo dunha soa vez Un altar para la madre, na editorial Minúscula e en tradución de Miguel izquierdo. O editor vende ben o produto, pois a unha coidada e limpa presentación editorial, une as gabanzas de Ferdinando Camon, o autor da novela, vertidas por Jean-Paul Sartre, Alberto Moravia e Raymond Carver. E tiña razón. Pero, máis ca unha novela, é unha elexía, e unha homenaxe, á nai morta, a través do altar que o pai constrúe. Seguir lendo Elexía campesiña. Coñecer de vista