Arquivo da categoría: Román Arén

A lingua orixinaria

Ensaio, Román Arén

presenzaRomán Arén. Obra póstuma de Anxo A. Rei Ballesteros, unha reflexión sobre o ser da literatura a partir do clásico de Blanchot O espazo literario. A literatura como o instante que nos devolve a nada, a ausencia orixinaria, un intre de morte e baleiramento para enfrontarnos ao caos, para mirar o abismo, a loucura luminosa, a vella folie de Baudelaire. Unha obra inacabada, que adianta o que logo sería en 2003 Tempo e vinganza.

A pregunta clave é o ser da literatura, que para Blanchot e Rei Ballesteros sería a linguaxe orixinaria anterior á verdade e á mentira, xa que ser e nada son o mesmo, a ausencia de toda determinación. Seguir lendo A lingua orixinaria →

Futurismo dende A Pobra

Artes plásticas e escultura, Ensaio, Román Arén

futurismo den de a pobra portada libroRomán Arén. Futurismo para os letrados é o movemento que en 1909 fundou Marinetti e que España coñeceu no mesmo ano a través de Ramón Gómez de la Serna e a súa revista <Prometeo>. Interesou a Rubén Darío e a Valle-Inclán (que mesmo escribiu algún textículo futurista), a Risco (que tamén fixo algún poemiña futurista) e a Guillermo de Torre, o cuñado de Borges e o mellor poeta ultraísta e futurista do estado español con “Hélices” (1923). Polo futurismo foron influídos Giménez Caballero e Ramón de Basterra. O problema, e sinalouno con honradez Juan Manuel Bonet no seu “Diccionario de las vanguardias en España” Seguir lendo Futurismo dende A Pobra →

Á deriva

Narrativa, Román Arén

a-la-derivaRomán Arén. Como lector sen orde que son, un mal lector pois, teño tendencia a ler a chumbos de gato, dun autor a outro, sen lóxica e sen orde. Intenteino, pero xa é tarde. O meu amigo Eme Cartea comentaba hai ben pouco neste Café Barbantia, a novela chave do Decadentismo: Do revés (A contrapelo) de Huysmans, autor que tanto admiro (e, se non lembro mal, admirado por Anxo Rei Ballesteros grazas a Alá embaixo). Rara mestura de monxe e perverso, foi con Mirbeau un dos anovadores da narrativa francesa de 1880 a 1910, partindo do naturalismo de Zola (hai que volver a Zola, sobre todo a “Unha páxina de amor”, tan admirada por Gide) para ir a un decadentismo e un misticismo Seguir lendo Á deriva →

Un mito da narrativa americana (xudía): Delmore Schwartz

Narrativa, Román Arén

delmoreRomán Arén. Os que son afeccionados á música (eu son un profano) saben ben quen é Lou Reed, alumno de Delmore Schwartz, a quen dedicou dúas cancións e que consideraba Nos soños empezan as responsabilidades  (Alpha Decay, 2010, en tradución de A. Fuentes e X. Zambrano) “o mellor relato curto que lin xamais”. Non é o único músico que o admirou, pois tamén Bono é lector de Schwartz. Se lles parece pouco, unha frase de Saul Bellow: “O retrato definitivo da clase media xudía durante a Depresión”. Por certo, de Bellow falou entre nós García-Sabell, quen o coñeceu, e na súa opinión, un dos “grandes escritores xudeus americanos”, é moi fiable. Non hai un narrador xudeu americano desa época malo, polo menos eu non o coñezo. Hainos máis importantes e menos importantes. Seguir lendo Un mito da narrativa americana (xudía): Delmore Schwartz →