Román Arén. Alberte Pagán, director de cine, dramaturgo, tradutor e poeta, é un home das marxes, da marabillosa pluralidade do mundo, e de aí o multilingüísmo deste poemario Prosopagnosia, que autoeditou a fins de 2013. Unha obra nacida dunha viaxe a Alexandría, unha homenaxe a Cavafis, mais unha homenaxe agochada e libre, lonxe da solemnidade académica; pero o abraio xorde desa unión entre vangarda poética, elementos cultos e manifesto político. Home viaxeiro, defensor das causas xustas, anticapitalista, pero sen sectarismo, en defensa da diversidade lingüística que o leva a incluír ducias de linguas diferentes na súa poética. Seguir lendo “Prosopagnosia”. Compromiso e vangarda. O mito da alma
Arquivo da categoría: Román Arén
Sesquicentenario de «Cantares gallegos», Revista Casa da Gramática
Román Arén. Nas lembranzas que mereceu o 150 aniversario da saída do prelo, en Vigo, do libro fundador da literatura galega contemporánea, Cantares gallegos, amálgama perfecta de cultura popular e alta cultura literaria, hai que destacar o número de xullo do 2013 de Casa da gramática, a revista noiesa que é xa, un dos fitos culturais da bisbarra. Inclúe sempre o especial Papel de color, recordo da xuvenil iniciativa do Cunqueiro de preguerra, con colaboracións non só do alumnado do Instituto de Ensino Secundario Virxe do Mar, senón de escritor@s de noso e de toda Galicia. Seguir lendo Sesquicentenario de «Cantares gallegos», Revista Casa da Gramática
O mundo que teño de meu, de Álvaro Cunqueiro
Román Arén. Pouco a pouco vai saíndo á superficie, tras permanecer nese mar de tinta, esquecido cada vinte e catro horas, a obra en galego de Cunqueiro en xornais e revistas. Un Cunqueiro tan importante como o narrador ou o poeta. Tras o Remuíño de prosas, aparece agora en Galaxia O mundo que teño de meu, a cargo de Xosé-Henrique Costas e Iago Castro Buerger. Reúnen setenta e seis textos de xornais e revistas, de 1930 a 1980, na súa maioría artigos, mais tamén algún relato e unha breve preza teatral xa compilada no Don Hamlet e outras pezas. Seguir lendo O mundo que teño de meu, de Álvaro Cunqueiro
Diario dun intoxicado, de Jules Boissière
Román Arén. En tradución de Rober Juan-Cantavella (Barcelona. Alpha Decay, 2011, 83 p.) sorpréndenos este breve volume, que en 1890 publicou un dos simbolistas menores, Jules Boissière (1863-1897), baixo o pseudónimo Khou-Mi, en Hanoi, onde realizara o seu servizo militar e onde foi logo funcionario. Todo volve malia o tempo, e así é fácil atopar hoxe na rede datos e algunha fotografía deste seguidor de Mallarmé, asasinado aínda na súa mocidade.
“Propos d’un intoxiqué”, coñecido en Europa en 1911, é un texto autobiográfico sobre as experiencias co opio en Vietnam, na tradición de Quincey e que logo seguirá Cocteau. Seguir lendo Diario dun intoxicado, de Jules Boissière