Marina Losada Vicente. Camiñaba co puño pechado, da casa ao traballo, cun coitelo agarrado polo mango. O brazo pegado ao corpo, como un anexo, deixou de se abanear. A pesar da levidade do instrumento, o peso intrínseco de portar unha arma branca agravaba a idea de que o camiño era un lugar de desgrazas. Temendo que llo visen, aínda no abrente da primeira luz, deslizouno cara arriba, tapado coa manga da chaqueta. Ao tempo que o agochaba caía na conta de que era moi afiado. Seguir lendo Un coitelo ameazador →

Marina Losada Vicente. Rexentaba un pequeno obradoiro, no que facía olas de barro, que ía vender ás feiras. A proximidade a unha froitaría, na que nunca mercara nada, dáballe a Moncho confianza para ir buscar caixas. Tanto, que mesmo lles pedía que llas gardasen varios días, por non ter estorbos no seu baixo. Da mesma maneira, para non andar a tropezar con elas, en lugar de recollelas despois de usalas, tirábaas. Seguir lendo Batallando decote →

Marina Losada Vicente. A muller de todos os meus soños muda, mais sempre son eu. A muller de todos os meus soños, que son eu, non ten rostro. Esta noite, a muller do meu soño, que son eu, está apurada. Corre. Busca intimidade. A muller do soño, que son eu, despois de abrir mil portas, senta nun váter. O mexo, quente, cae fóra. Fóra. Cae fóra arreo. Quente. Fóra. Seguir lendo Enchoupadas →

Marina Losada Vicente. Tira da cadea! Cal cadea, avoa? Eu, que estou na obriga de dar resposta cabal, dígolle que perdoe, que me equivoquei, ao tempo que descargo a cisterna. O caso é que na próxima vez, volvo dicirlle o mesmo e claro, a nena Seguir lendo Tirar da cadea a tempo actual →