Gonzalo Trasbach. Máis tarde volveu cambiar de imaxe e dedicouse ao consumo de heroína. Cando coñeceu o cineasta experimental francés Philippe Garrel, instaláronse en París nun piso sen electricidade e enchérono de candeas (as candeas sempre a fascinaron). Nese tétrico escenario, a cantautora compuxo “Desertshore (1971), un disco para a máis grande gloria da súa voz e harmonio, onde Cale engade outros instrumentos e comparte a produción con Joe Boyd. Seguir lendo Nico. A nosa musa morreu triste e soa (II) →

Gonzalo Trasbach. Pensando nos vellos amigos, lémbrome de que algúns compartíamos, entre outras, unha musa común: unha loura de pómulos marcados e mirada afiada, unha valquiria de boca moi sensual, talvez de nena caprichosa, e floco caéndolle na fronte. Chamábase Christa Päffgen (Colonia, 1938-Ibiza, 1988). Adoptou o nome de Nico aos 21 anos logo dunha etapa como top model que a levou a traballar para Chanel. Coñecina naquela nosa televisión en branco e negro a través dun anuncio publicitario da casa Terry. Coa súa melena trigo maduro, vestida cunha longa camiseta branca (unha T-shirt) que lle deixaba ao aire as súas esculturais pernas. Seguir lendo Nico. A nosa musa morreu triste e soa (I) →

Gonzalo Trasbach. Agora que este ardente verán está arribando á dourada praia do seu ecuador; agora que o solleiro aperta tanto que ata quedaron mudas as pantasmas que vagan habitualmente polo meu faiado; agora parece un magnífico intre para recomendar unha visita a dous paraxes musicais refrescantes e tan densos coma distantes entre si: de concepción sonora como de territorios de nacemento. Pero en calquera caso, coido que invitamos a escoitar dúas xemas sónicas. Seguir lendo Dous refrescantes discos →

Gonzalo Trasbach. Moitos especialistas da música pop aseguran que esta acadou o seu cumio xusto na metade da década dos sesenta, pois, argumentan, no 65 vira a luz un bo cesto de discos incomparábeis. Non obstante, nós somos dos que dicimos que hai, cando menos catro que xustificarían a tese de que a gran explosión do pop se configurou no ano 1966: Blonde On Blonde, que culmina o periplo que leva a Bob Dylan a escribir de xeito definitivo a súa nova gramática sónica, traballo que comezara no 64. Pet Sounds, de The Beach Boys, esa divina sinfonía coa que Brian Wilson (California, 1942) se inmortalizou. Seguir lendo A sorprendente saúde cromática e sonora de Revolver →