Gonzalo Trasbach. Cando chegaba o verán, os compañeiros responsábeis dos suplementos culturais do xornal no que traballaba convidábanme a participar nunha programación que xenericamente estaba destinada a recomendar libros ou discos para esta tempada. Só coa idea de manter viva esa pequena deformación profesional, atrévome a argallar un mínimo cartel para os días estivais: tres libros acompañados de tres discos.
Os volumes están á vez relacionados coa música, aínda que desde perspectivas ben diferentes. Así, en My Favorite Things, Michel Delorme (Ed.) presenta nun pequeno formato de extensión, pero dun colosal valor, unha serie de entrevistas con John Coltrane (1926-1967). O músico norteamericano, pouco dado a concedelas, protagoniza aquí tres conversas, unha longa de 1962 (esta xunto con Jean Clouzet) e outras dúas breves realizadas en 1963 e 1965, e unha carta de Trane ao editor de “Down Beat”, Don DeMichael, escrita en 1962. O saxofonista fala de jazz, de música en xeral e da urxencia creadora dun Van Gogh encarrexado co mundo, entre outras moitas cuestións. Moi axeitado para os acólitos de Coltrane.
Noutro punto distinto está Vigo a 80 revolucións por minuto (Xerais). Neste, Emilio Alonso escribe unha crónica talvez tirando a amable, aínda que tomando unha certa distancia e aderezada con doses de retranca, sobre o que aconteceu na cidade olívica na década dos oitenta. É dicir, sobre aquilo que se chamou a “movida”. O libro, que non engana, é un relato periodístico exhaustivo na documentación e complementado con abundante material fotográfico. Non só pasan músicos polas súas páxinas, senón tamén perruqueiros, deseñadores de moda, artistas, revistas, tugurios e incluso algún político daquel momento.
O terceiro, Nick Cave. Confesiones íntimas de un santo pecador. 30 años de conversaciones siniestras, é outro volume de entrevistas, un xénero non moi esixente e, polo tanto, máis levadeiro para estas datas. Nesta ocasión o protagonista é o músico, escritor e guionista australiano. Pero aquí non só se debullan as andanzas de Cave, senón que intérnanos nos currunchos máis embrollados da súa música e da súa complexa personalidade. Destacamos as conversas con Simon Hattenstone (The Guardian), Simon Reynolds e Debbie Kruger.
Na estrita paraxe sonora, a primeira recomendación é para os namorados do folk celta: Voice Of Ages, un disco dos The Chieftains. Como é sabido, o combo irlandés ten publicado máis discos con convidados que sen eles. Para ilustrarnos chega con ollar os tres últimos lustros: The Long Black Veil (1995, con Sting, Mick Jagger, Van Morrison e ata Tom Jones), Tears Of Stone (1999; Bonnie Raitt, Natalie Merchante, Diana Krall) e Further Down The Old Plank Road (2003, con Emmylou Harris, John Hiatt y Chet Atkins). Nesta ocasión, arredor do patriarca Paddy Moloney, integran os impetuosos The Decemberists e os solemnes The Low Anthem. O grupo envolve coas súas gaitas a Bon Iver, e traba amizade con de Civil Wars e co vigués Carlos Núñez. Proveitoso diálogo entre diferentes xeracións.
Imos agora ata América Latina. De Bogotá (Colombia) chega Salvadora Robot, un disco dos Meridian Brothers, <unha caricatura esgazada da salsa e da música tropical, mestura de sorna e solemnidade abortada>, así define o contido deste álbum Eblis Álvarez, o líder dunha banda tan orgullosamente rara como descoñecida entre nós, tan inclinados a pór as orellas na escena angloamericana. Aquí, os colombianos fusionan sons populares latinos, psicodelia, electroacústica e poesía onírica. Unha frenética marabilla.
Cerramos o cartel en Houston, de onde é orixinaria Jolie Holland, a autora de Wine Dark Sea, un álbum de rock-blues no que a voz da norteamericana acada a súa máxima expresividade, e condúcenos ata unha atmosfera de blues cubista, unha clase de cinta sonora espectral, húmida e fumegante. Dende este territorio gótico sureño relátanos diversas e impactantes ramificacións amorosas, contrapostas con alucinadas descricións da natureza (pantanosa, tormentosa, misteriosa…). Unha auténtica paraxe romántica na que relocen baixos gordos, guitarras renxeantes ou oxidadas e ventos enfebrecidos. Un disco tan fermoso como incómodo, tan preto do tradicional como preto de caer no precipicio. Probade e veredes.