Fidel Vidal. En conversas con Freud, e fascinado pola historia das relixións, Jung dicíalle que algo atrancaba as súas teorías da libido: o feito da existencia de eremitas onde no seu retiro, por mor do illamento, o monxe é liberado do mundo e dos desexos, e de calquera outra pantasma. Freud non dubida en responder que afastarse do mundo non implica necesariamente ningún retiro da libido, senón ao revés. O monxe non retira as súas investiduras do mundo, distánciase del mais para se interesar no mundo. Aí está a literatura monástica que o confirma.

A literatura española dos séculos XVI e XVII reflicte, explicitamente ou por omisión, a sistemática represión da sensualidade hispanoárabe. O cristianismo, di Xavier Domingo, “tende cada vez máis a excluír o sexo totalmente, a negalo”. Para o cristianismo, todo canto concirne ao sexo é nefasto e pode contaminar a alma. A partir dos Reis Católicos o sexo devén, para os escritores españois, obxecto de expulsión e de odio. Nietzsche, no Anticristo, recorda cal foi a primeira disposición adoptada polos monarcas casteláns despois da conquista de Córdoba: pechar os estabelecementos de baños públicos. Azuar de Córdoba xustifica o catastrófico e porcallán decreto real baseándose en que os mouriscos “son torpes”, “brutos”, “amigos de entretementos”, “efeminados” e “entregados ao vicio da carne.”

Unha obra como La Celestina, explica Juan Goytisolo en España y los españoles, púidose divulgar nun momento en que o Santo Oficio aínda non controlaba totalmente a vida e a conciencia dos españois. Mais, desde mediados do século XVI, o amor carnal desaparece do horizonte da nosa literatura. A represión sexual en España “fúndase non nas razóns económico-sociais (antinomía libido-produtividade) que fundamentan o proceso de acumulación capitalista e implican a condena do desbarate aristocrático (desde os gastos suntuarios ao ‘exceso’ barroco), senón en factores de orde inmanente e existencial, co designio latente de encerrar o individuo nunha problemática sen saída e de crear unha conciencia enferma que o vincula ao ámbito da vida privada e incapacítao para toda actividade social adulta e libre.”

Nesa altura o sexo resultou ser a causa de todos os males. Por culpa dun luxurioso chamado D. Rodrigo –consultádeo con D. Julián-, os españois perderon para sempre a inocencia: “vítimas do sexo, a maldición divina imponlle a súa presenza como a dunha cruz, igual ca un tormento do que só a morte os pode liberar.”

Lembremos os temores sobre a práctica da masturbación. Persistiron até finais do século XIX como posible causa de enfermidades cerebrais irreversibles e impotencia. Riscos avalados por un tándem altamente perigoso como é o formado por curas á par dos médicos. Falaban de pecado e vicio. O inferno e as patoloxías ao axexo. Malia ás terribles ameazas os mozos seguían masturbándose. Máis adiante os médicos, desde a mirada científica, viñeron aliviar o asunto para dicir que nunha certa época da vida, mesmo podería ser beneficioso: un xeito de “descargar” tensións e enerxías derivadas dunha acumulación de pulsións, en suma, podería integrarse no capítulo do fisiolóxico. Nunca admitiron que a masturbación mantívose unicamente polo gusto que proporciona. A causa é o pracer, o gozo, xamais unha descarga como sobrante enerxético do organismo. As descargas ou son eléctricas ou de mercadorías en lonxas. Estas si poden traer graves consecuencias para o cerebro e, maiormente, para a columna vertebral.