Francisco Ant. Vidal Blanco. Ó lado de noticias que falan da seca, dos proble-mas para a agricultura porque non chove o que debía ou da nova vaga de fame que sofren os países de sempre, as estatísticas din que cada día hai máis xente fuxindo do rural para instalarse preto dos polígo-nos industrias, porque calquera de nós prefire a nómina dun taller mecánico a vender patacas, co que o grande desafío da poboación mundial pasa precisamente por encontrar quen sache a terra, traballo tan escravo e duro como antigo e necesario. E sorpréndome co anuncio da creación de xardíns instalados nos edificios das cidades para fornecer de produtos agrícolas ós seus moradores, o eterno e utópico soño de abastecerse do propio sen necesidade do mercado que fomenta a desigualdade.

Así, con estas preguntas naceu esta tendencia da agritectura, unha proposta para producir alimentos en tellados e azoteas, co fin de que os residentes poidan abastecerse do que cultiven e teñan cuberta así unha parte das súas necesidades. E por moi absurdo que pareza, trabállase niso, por exemplo, na cidade sueca de Linköping, onde se proxecta un edificio con hortas incluídas. Non sei se á comunidade de veciños lle sae máis á conta sacar unha derrama para sachos e abonos ou se non sairía mellor axudándolle a quen decida recuperar as terras abandonadas e labrar os montes bravos.

Heivos dicir que teño amigos que xa trocaron os xeranios do seu balcón por macetas de tomates en pleno centro da cidade e os días da colleita invítannos a unha cea, porque para máis non dá a produción, ou outros que cultivan hortas alugadas nalgún solar esquecido entre edificios de dez pisos mentres agardan a licenza de construción, algo que sempre tomei por unha especie de entretemento para neolabregos, mentres os labregos de toda a vida están desprotexidos diante da administración e son obrigados a abandonar os campos e os montes poboados de toxeiras que son verdadeiros imáns para o lume.