Uxía Casal. No colexio onde estudei 14 anos había un fermoso xardín con camelias, no que destacaban as vermellas, e un día de temporal unha amiga e mais eu paseamos, felices coma axóuxeres, baixo a chuvia e o vento entre as árbores, que ceibaban flores a cada refoleo. Alleas aos elementos, gozamos do espectáculo invernal ata que nos descubriron, molladas coma pitos, cando as mamás nos foron buscar ao mediodía. Seguir lendo Camelias
Arquivo da categoría: Uxía Casal
Lume
Uxía Casal. Todos os días, cando miro a prensa, teño a esperanza de que non saian máis novas da matanza; cada día esa esperanza morre cribada polo desatino. En tempos remotos queimaban as mulleres en fogueiras cando as denunciaban por bruxas; pouca defensa podían achegar ante unha acusación que non había xeito de probar, mais os outros aceptaban cos ollos pechados. Seguir lendo Lume
Boas persoas
Uxía Casal. Cando cambiei o coche pola furgo (vai xa para cinco anos), atendeume un señor moi amable, que foi quen de aturarme un día que cheguei ao concesionario feita unha furia. Acababa de ter un «detalle» cun condutor impaciente que pretendeu apuparme por un presunto erro só polo meu aspecto (os longos pendentes non admitían dúbida). Seguir lendo Boas persoas
A infidelidade da memoria
Uxía Casal. Se cadra, as lembranzas que menos cambian ao longo do tempo sexan as infantís compartidas cunha irmá ou unha amiga, esas que afloran a golpe de «acórdaste cando fixemos isto ou pasou aquilo?»; case sempre coinciden, para gozo das interlocutoras. Seguir lendo A infidelidade da memoria