Carlos Mosteiro. Inda está ergueita. Inda te mira, porque os edificios, como albergues que foron, que son, de vida, posúen a facultade humana da mirada, esa vontade de fitarte. Conserva o orgullo intacto, esa afouteza que o tempo non foi quen de dobregar. Está en pé, inda en pé. Non foi abatida por ningún PXOM asasino e sen alma. Librou batallas, e nelas, venceu recualificacións groseiras e desalmadas. A fachada que foi branca, a balconada inda rexa, conservan a lembranza dos que viviron e amaron baixo ese teito. Seguir lendo A casa
Arquivo da categoría: Carlos Mosteiro
Buscando un beso a medianoche, de Alex Holdridge
Carlos Mosteiro. Hai xa algún tempo lin unha entretidísima novela de César Mallorquí, Las lágrimas de Shiva. Xa non lembro case nada do seu argumento (adoita pasar coas novelas entretidísimas), pero hai unha escena memorable que si me quedou gravada e que, dalgunha maneira, fagozitou en min a memoria mesmo da novela impedíndome lembrar nada máis que ese pequeno acontecemento. É contra finais dos anos sesenta. O rapaz protagonista atópase en Santander na casa duns tíos, onde está a pasar as vacacións de verán. O mozo está desesperado, na casa non hai televisión (como en case ningún fogar a altura de 1969) e el precisa unha como sexa. Seguir lendo Buscando un beso a medianoche, de Alex Holdridge
Curro
Carlos Mosteiro. É nas Canizadas. No Curro das Canizadas, na Curota pobrense. Pero iso non importa. Porque a imaxe, como todas as imaxes, como nos amosou Roland Barthes, transcende, fálanos, chama pola mirada. Non quero homenaxear o que hai aquí de festa, de tradición, de mistificación da violencia metamorfoseada en amor antropolóxico. Non. A mirada é outra. Se hai beleza neste acto, non está na tensión agonística dos homes que se aplican no mandato ancestral de sometemento. Seguir lendo Curro
El astillero, de Juan Carlos Onetti
Carlos Mosteiro. Cando se fala dalgún libro, sobre todo dalgún autor, que está moi nas alturas, niso que chamamos alta literatura, a un atácao un sentimento de pudor, un medo a que se nos interprete mal. Descubrir algúns autores que xa están descubertos pode parecer pretensioso, ou cando menos candoroso. Certamente, decatarse da evidencia non ten moito mérito. Se falo de Juan Carlos Onetti e digo que é un grande autor, e que “El astillero” é un libro extraordinario, non descubro a pólvora. Xa todos saben quen é Onetti e a pólvora xa leva anos descuberta. Así que o que escribo aquí non é o descubrimento de Onetti, é a mirada dun lector tardío. Seguir lendo El astillero, de Juan Carlos Onetti