Ignacio Castro Rey. Como evitar as adiccións nunha sociedade profundamente adictiva, enganchada compulsivamente á súa normalidade? Hai que dicir que iso de “un canto á vida” é, nesta película, unha idea un tanto ridícula. E en parte falsa, aínda que lle veña de perlas á produtora para vender o seu obxecto. Hai algo así como un canto coral á vitalidade, é certo, pero sobre un transfondo un pouco tétrico. Ou ben ese canto desenvólvese entre sombras mudas. Seguir lendo Outra rolda, de Vinterverg
Arquivo da categoría: Cine
O imperio dos sentidos
Fidel Vidal. A historia comeza onde remata. Unha moza, Sada, leva catro días deambulando como unha somnámbula polas rúas de Tokio portando nas mans un trofeo. Trátase de certas partes anatómicas de Kichi, assúas partes, para entendernos. Cando a detiveron comentouse que amosaba no rostro unha gran felicidade. A escena aseméllase á dun toureiro que acaba de rematar unha faena maxistral. Morto o animal é premiado coas dúas orellas e o rabo. O rabo, o maior galardón que pode acadar un matador de touros. De aí o primeiro título da película: A corrida. Seguir lendo O imperio dos sentidos
Historias de Filadelfia
Marina Losada Vicente. Nunha época de certa tensión entre nós, meu pai, amante do cine clásico, recomendoume ver Historias de Filadelfia, coa premisa de visitar o espello da protagonista. Aclaroume que non se trataba de que as dúas estabamos divorciadas. Debería fixarme nos cambios que Tracy Lord experimenta, despois de todo o enredo, para acabar entrando en certa sazón. Busquei información sobre a trama da película, que recordaba vagamente, e puiden ler que a heroína ten un temperamento indómito, mandón, vaidoso e caprichoso. A comedia termina cunha “señorita” máis dócil e considerada, disposta a tomar as rendas da súa vida. Seguir lendo Historias de Filadelfia
Pustina
X. Ricardo Losada. Unha das sorpresas máis agradables que me trouxo o confinamento foi descubrir un mundo, o das series de televisión, no que, por unha mal entendida fidelidade ao cine, sempre me negara a entrar. Creo que non desfrutaba tanto as historias, polo puro e simple pracer de que me contasen unha historia, desde que era neno e ía ao cine da miña vila. Mesmo me acabou encantando ese tempo morto, nunca superior a un día, agardando (adoito velas de dous en dous) Seguir lendo Pustina