Fidel Vidal. -Que ninguén se mova… Silencio. Non escoitaches un ruído?
-Non calarás? Sempre pondo a xente en vilo.
-O meu consello, por se acaso, é que non saiades fóra.
-Que opinas ti? Nunca dis nada.
-Acabo de chegar e apenas sei quen sodes. Aínda estou cun pé no autobús.
-Outra vaca no millo. Fuches ti o da idea.
-Non notaches nada raro polo camiño? Axentes vixiando?
-Non había ninguén.
-Ese que vai ver. O seu é facerse o parvo.
-Atentos… Outra vez ese ruído!
-Soa como unha serea ao lonxe.
-De ambulancia ou de bombeiros? Vós que opinades?
-Dá a impresión de vir dese costado. Si, parece unha serea.
-Sigo alucinando? Vós si que alucinades pero en negativo.
-Cada vez máis preto. Nin que alguén cometese un crime.
-Xa non te lembras?
-De que me ía lembrar? Non quedamos en esquecérmonos de todo?
-A noite pasada matamos o encargado.
-Sabemos ben de quen é a culpa.
-O do bus. El foi o da idea.
-Pero vós esganáchelo. Ademais eu non pertenzo e esta tenda.
-Es un espía ou estás de prestado?
-Mañá, diante do señor xuíz, saberedes a verdade, toda a verdade e nada máis que a verdade.
Deus, que vós enteda. Eu ármome un lío… Penso que “ainda estou cun pé no autobús”. Non trato de facerme a parva: é que o son. Enriba, teño a calefacción ao máximo (están tolos) e non me deixa rexer.
Felices sonos para os dous.
Estamos todos cun pé no autobús, facendo o parvo, á par, a pares ou nones. Esa é toda a verdade, a ver a idade, a realidade, a real idade de cadaquén. “Xa me entendes”. “Non me digas máis”, sería a resposta responsable.
Un pracer recibir novas túas, prezada Carmen. Bo día e que siga(de)s ben.
Castas apertas, que diría Magdalena.
As cousas son o que son coa axuda das que non son.
O SONO NOSO
Póis mañá non poderá “evitar a dor dunha interrogante ou, cando non, dun interrogatorio”.
“Xa me entendes”.
NO DESEO YO ESE DON del AmIgUErO.
Castos biquiños, querido Fidel.