Conversas de escaparate. O recendo das sombras

probadores1Fidel Vidal. -O cartel non ten que ver co vello chiste de sermos “probadores”, de señoras nin de señores. Pertencemos a un antigo gremio incomprendido. Eu era un experto no metal. Probaba navallas, follas de afeitar, gadañas, tesoiras, agullas. Si, agullas, incluídas, como unha excepción, as das atadoras, que eran de madeira.

-A min déuseme polas cordas de alto rendemento, como calcular lonxitude e resistencia das dos tiraboleiros na catedral de Santiago. Sen embargo o meu forte son as carnadas. Segundo especie e tipo de anzol, dar co mellor engado para fanecas, rodaballos, xardas, robalizas.

-Di verdade. Ademais dun bo probador de pan de millo e centeo, tamén se lle daban ben os pementos de Herbón, diferenciábaos polo tamaño e, sobre todo, pola gradación da intensidade picante.

probadores2-Pois ti non es quen de confesar en que fuches un experto: comprobar a eficacia e a suavidade dos diferentes formatos de papel hixiénico. En cremalleiras, cordóns dos zapatos, cintos, boinas e sombreiros. Para algo pode presumir de cabeza. E en costuras de pantalóns vaqueiros, en facer sentadas por ver se rachaban por detrás.

-Perdoade, pero eu non me esquezo de que fun, e aínda son, un excelente catador de sombras. Do recendo das sombras. Non só pola forma que proxectan senón tamén polo cheiro. Polos aromas que desprenden unha sombra, podes saber dunha persoa a maneira de amar ou de odiar, así como o alén do seu futuro, particularmente se vai salvarse ou condenarse. Outro día explicareivos os trazos fundamentais que as distinguen.

12 comentarios en “Conversas de escaparate. O recendo das sombras

  1. Muy apreciado Fidel: Gracias por esos buenos deseos que más que nunca necesito en estos momentos. Tanto que, leeros y poneros unos comentarios, me ayuda mucho. De los míos poco se puede “recoger” porque siempre son en clave de humor, pero también es verdad que lo hago con la mejor intención. Intentando “arrancarle” alguna que otra sonrisa a alguno de los contertulios y magníficos escritores de la Cafetería Barbantia.
    Soy de las que pienso que, una sonrisa de vez en cuando, nos viene bien a todos.- Ya lo decía William Shakespeare: “Es más fácil obtener lo que se desea con una sonrisa que con la punta de la espada.” – Claro que tampoco es bueno reírse demasiado, y menos aún, regocijarse ente el ridículo ajeno, que de todo hay en la viña del SEÑOR. Hecha esta aclaración termino.
    Disfruta de la semana.
    Un abrazo desde el corazón.

  2. Fidel: Por qué casi siempre esa mala inclinación de los humanos hacia los malos pensamientos…? Serán los mejores, según tus criterios, pero hasta cierto punto porque si la “prueba” es de forma atropellada, ni siquiera te presta. Te pongo como ejemplo una buena comida:
    Se o tomas ás présas e sen regalo cun bo caldo dos nosos exquisitos viños … Xa me contarás. Mellor non “probar” porque non nos prestaría.
    De seguro que ao pobre agrimensor encantarialle a proba, pero tamen a ti polo que dis.
    Unha aperta grande. Y no dejes de hacernos pasar un buen rato con tus Conversas de
    escaparate.

    P/D: E pido desculpas polos meus erros ortográficos, especialmente na miña lingua galega.
    Por iso gustaríame dicir, antes de concluír, que o que sei agora é desde o momento en que comecei a frecuentar o Cafe Barbantia. Grazas

    1. Non pidas desculpas, Naty, e continúa escribindo en galego. O mesmo para Carmen. Como se adoita dicir: de todo hai na viña do Señor. E que non nos falte a empanada -a solución nun apuro-, sexa de xoubas ou berberechos, mesmo de mexilóns. Estamos a facer boca para pasar estas festas con saúde, e moito sentido. Non digo “sentidiño” porque soa a sentido anano ou demasiado pequeno. Unha forte aperta cos meus mellores desexos.

  3. Valeríame calquera das dúas. O triste do conto é que amasar non se me dá nada mal e o relleno, aínda mellor. De feito, boa parte do meu tempo está adicado a mesteres de cociña nos que entran as empanadas, croquetas, filloas, rosquillas… Duro, pero non queda outra que aturalo sen meterlle o dente.
    Pído perdón polo meu descoñecemento do galego culto, pero non soupen del ata que descubrín Barbantia.
    Feliz Nadal, anque soplen malos tempos.

  4. Non se lle pode dar a me gusta?, pregúntoo porque o artigo gustoume, vese que o seu autor, á parte de ser un excelente artista plástico, tamén lle pega ben, e con inxenio, á escrita, noraboa.

    1. Un pracer compartir contigo, meu prezado Fernando, este Café. En algo hai que pasar o tempo neste semiconfinamento ao que nos vemos obrigados. Grazas polas túas sempre estimulantes propostas. Unha forte aperta e saúde.

  5. Ya me gustaría, Fidel, ser probadora (no pienses mal) de “pan de millo e de centeo”, algo que tengo vetado por mi alergia al gluten: cosa incomprensible a estas alturas, ya que lo descubrí hace alrededor de un año. Menos mal que puedo catar pimientos de Herbón (“piquen ou non”); pero sin una buena hogaza de auténtico pan no saben lo mismo.
    Hoy, por suerte, el papel higiénico, aun el más económico, no rasca; así que no se queje el probador de ese producto, porque los tiempos del “Elefante” y las hojas de periódico quedaron atrás.
    Descubrir a una persona por el perfume es cosa fácil, pero ¡a una sombra!… Ya nos lo explicarás, si es que tiene explicación…
    Sobre perfumes que delatan podía contar una anécdota… Por no extenderme más y porque me suena haberla contado en otra ocasión en este mismo espacio, me abstengo.
    Que el encierro forzoso no nos prive del humor.
    Un abrazo.

    1. Sinto moito, prezada Carmen, que por culpa da alerxoa ao gluten non poidas gozar dunha empanada de millo ou centeo. Dis que desde fai un ano… Polo menos que che quiten o bailado. A pregunta é: de xoubas ou de berberechos?
      Saúde e bo proveito.

  6. Muy apreciado Fidel: Hombres probadores o probadores de mujeres, sin malos pensamientos, también podría servir. Incluso añadirle lo del paisano “agrimensor” que comentaba Magdalena.- Al parecer, sabía muy bien tomar las medidas. ¡¡¡Jajaja!!! Yo para finalizar aporto mi granito de arena con el de…”no daba puntada sin hilo” que también era una manera de beneficiarse.
    Me siguen entreteniendo y gustando tus historias de escaparate porque se asemejan mucho a las de la vida cotidiana.
    Un abrazo.

    1. Eu véxome, miña prezada Naty, escorando máis pola banda dos “malos pensamentos” que pola dos supostamente bos. Estou case seguro que serán mellores e axeitados. A saber os padecementos de K, o pobre o agrimensor, seguro que lle encantaría ser probador. E a min. Unha aperta e saúde.

  7. Dá gusto pasar o tempo escribindo estas cousas cando que nos le é quen de botar un sorriso. Por iso paga a pena seguir facéndoo. Grazas benqueria e atenta Magdalena. Os fundamentos para distinguir os cheiros e os seus segredos pertencen ao boneco en custión. Unha forte aperta cos meus desexos de bo Nadal con saúde para todos.
    ANA SUSA A SUSANA dos sAlgUEIrOs.

  8. Queridiño Fidel:
    Sempre me sacas un sorriso cando che leo. Aínda non había caído na conta diso, refírome ao do “probador” de señoras ou señores.

    A eses que pertecen ao gremio de incomprendidos, había que xuntálos co que dicía que era agrimensor. Un día preguntóulle unha chavala no baile si eso de agrimensor non sería nada verde, e el contestoulle que era o oficio que máis lle cuadraba, porque sabía tomar moi ben as medidas.

    Xa estou esperando ansiosa polos trazos fundamentais que distinguen polo cheiro a ese catador de sombras.

    Castos biquiños palmeiráns.

    ANÁS USÓ TU AUTO SUSANA, e iba mEdItAbUndO.

Deixa una resposta a Fernando Cabeza Quies Cancelar a resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *