Uxía Casal. Á marxe de sensibilidades, coido que o que buscamos nos libros que lemos é que nos sorprendan dun ou doutro xeito. Tanto ten o xénero ou subxénero que se escolla; o importante é notar ese impacto que, coma un sopapo, nos sacuda e nos encha os sentidos dese pracer que só as palabras poden achegar. Por iso resultoume tan pracenteira a lectura de A memoria da choiva de Pedro Feijoo; xa na primeira parte fun sentindo como me medraba unha especie de euforia exultante por atoparme diante dunha novela negra (á que son moi afeccionada) diferente, aínda que a palabra diferente por si soa non queira dicir demasiado. Seguir lendo Poesía e sangue. Unha experiencia.
Arquivo da categoría: Uxía Casal
Pensamentos
Uxía Casal. A pesar de levar bastante tempo neste mundo, confeso sen rubor ningún que continúan abraiándome moitas cousas. Intúo que iso non é mao, se cadra porque o vexo coma a capacidade de continuar aprendendo do que me rodea e, por que non?, reafirmarme nuns valores que coido eternos en contra do “todo vale” abrazado por xentes que confunden o cu coas témporas. Desde que un político guerreiro inaugurou os insultos no Parlamento amparándose na liberdade de expresión (alá por 1982) –e que tanta graza lle facían a meu defunto pai, afeito como estaba a non poder dicir en público o que pensaba-, o asunto non fixo máis que empeorar e semella que hoxe non é máis forte ou serio quen máis razón ten, senón quen berra máis Seguir lendo Pensamentos
Rozando o paraíso
Uxía Casal. No mes de agosto haberá oito anos que me instalei en Ribeira xunto co meu home. Viñamos doutra zona costeira, o Val Miñor, cuxo clima é abondo suave e cuxa orografía, sen grandes declives, resulta fácil de percorrer a pé e permite paseos longos sen botar os bofes. O vao (ou a marisma, como eu lle chamaba) está protexido e cuns prismáticos podías ver de preto garzas grises e brancas, zarrapicos, parrulos e outros Seguir lendo Rozando o paraíso
Libro(s) sen fortuna
Uxía Casal. Algunhas editoriais (incluídas galegas) seica tiñan o costume de queimar os libros que non se vendían. O poeta ourensán Víctor Campio Pereira contárame que Antón Tovar –xa falecido- quedara desolado cando lle comunicaran dunha delas que debían desfacerse dese xeito dos exemplares dun seu libro que non se vendía; o home era incapaz de comprendelo. Como podía ser que se queimasen libros? Como podía ser que os seus poemas rematasen ardendo entre lapas, sen consolo ningún? Ocorría, claro que ocorría, aínda que pareza mentira, ou aínda que o parecese daquela. Seguir lendo Libro(s) sen fortuna