Román Arén. Se hai un mito literario galego, ademais de Macías e Rosalía de Castro, ben famoso, é o de Inés de Castro, que vencella Galicia e Portugal, como ben escribiu Otero Pedrayo. Esta limiá establecida en Portugal, amante do príncipe don Pedro, foi asasinada por orde de Afonso IV o 7 de xaneiro de 1355. Entro na morte e na gloria literaria, pois en 1367, proclamado rei don Pedro, mandou exhumar o seu cadáver para que fose honrada como raíña e de aí veu o de “reinar despois de morrer”. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CLXX. Inés de Castro e Vélez de Guevara
Arquivo da categoría: Román Arén
Orfandade, ferida oculta
Román Arén. Déixome levar, dialogo co libro, ergo: fago a deostada crítica “impresionista”. Hoxe o recensionador dialoga co libro e consigo mesmo, non é xa notario de verdades. Tras a primeira cata no profundo, o lector que son agora pensa nas pedras de Caillois e nos velenos de Gamoneda, e alédase de topar o francés e os velenos. Quere fuxir da falacia autobiográfica e sabe que toda poesía tenta o diálogo co nós, malia a dificultade. Só no recordo se pode crer, na creación, con ironía, en diálogo ata con Bécquer (“do salón e no ángulo escuro) ou Pavese (“virá a morte e terá os teus ollos”). Seguir lendo Orfandade, ferida oculta
Galicia e os galegos na poesía castelá CLXIX. Juan de Salinas
Román Arén. O sevillano Juan Salinas de Castro (1559-1642) non debe ser confundido co conde de Salinas, bo poeta, Diego de Silva e Mendoza (1564-1630). Juan de Salinas, que nalgunhas fontes dáse por morto en 1643, era sacerdote, viviu nun tempo en Italia e foi cóengo en Segovia, aínda que, cando herdou pouco antes de morrer, deixou o cargo e volve a Sevilla. Entre 1647 e 1650 editáronse as súas poesías, que foron reeditadas na súa cidade natal en 1869. Estudara en Salamanca, onde adquiriu o gusto pola poesía. Figura en varias escolmas, entre elas a de José Manuel Blecua (Castalia, 1984; 2017), sobre todo polos seus romances xeralmente humorísticos. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CLXIX. Juan de Salinas
Galicia e os galegos na poesía castelá CLXVIII. Vagos ecos no duque de Rivas
Román Arén. O duque de Rivas, Ángel Saavedra Ramírez de Baquedano (1791-1865), cordobés, é unha das figuras salientables do Romanticismo español, tan serodio, pero pervive pola peza teatral Don Álvaro o la fuerza del sino (1835), aínda representada en 1983 e reeditada sempre, e por algúns dos seus romances históricos nas antoloxías. Menéndez Pelayo, con sutileza, dicía que o seu talento era fundamentalmente o dun narrador, quer na poesía, quer no teatro. Non ía de todo desencamiñado, pois domina ben os elementos narrativos. Tamén foi poeta lírico, primeiramente entre o neoclasicismo e o rococó, e logo vagamente romántico en poemas como “O faro de Malta”. Seguir lendo Galicia e os galegos na poesía castelá CLXVIII. Vagos ecos no duque de Rivas