Elisa Lobeira. Explícase a poesía? Ilumínase, ou vívese como querían os surrealistas? Remato unha antoloxía de Mary Jo Bang (1946), unha das máis interesantes voces poéticas (por non dicir nin poeta nin poetisa) dos EEUU, unha escolma que abrangue máis de quince anos da súa traxectoria, en tradución ao castelán de Patricio Gringerb e Anibal Cristebo, e cun limiar, intelixente, de Luna Miguel. Versos brancos, pero versos con maxia, sen a autora, pois a autora é unha metáfora, unha personaxe á que dá vida, unha vida de palabras. Unha narradora que é unha actriz para a que se escriben guións. Guións que foron de ton alto, “culto”, enfático de “Elexía”, escura, para unha poesía máis anovadora, de futuro, de fito que anuncia novas voces. Seguir lendo O lusco-fusco do Pingüín →