María Xesús Blanco. Cando miña nai decidiu que iamos visitar ao meu pai a Bergen, sentín unha sensación moi forte. Como se as burbullas dun caramelo líquido estalasen no centro do meu estómago. Tiña moitas ganas de ver ao meu pai. A Paco, que é como o coñece todo o mundo. Que xa ía para dous meses que o Instituto de Recursos Naturais o mandara tan lonxe. E outras tantas de subir a un avión. Seguir lendo Bergen →

María Xesús Blanco. Estaba nerviosa. Era a súa primeira viaxe soa e tanta xente arredor da cinta transportadora producíalle desasosego. A súa maleta tardaba en saír. De súpeto apareceu unha moi similar pero levaba na etiqueta outro nome e dirección. Algúns dirixíanse á zona de saída. Seguir lendo A maleta →

María Xesús Blanco. Xa sei que ir de bares non é a solución. Mais a saudade silenciosa que me rodea necesita beber ruído. Necesita sentir o tintín dos vasos nas copas e o das copas nos vasos. E o son de voces diferentes que falan de amores fracasados, de amores que aínda esperan e o das risas tamén. Seguir lendo Noite tras noite →

María Xesús Blanco. Chegamos as dúas collidas do brazo. Miña nai teimara en que a acompañara aquela tarde. Dicía que habían de ir todos os primos. Que nos quería moito a tía Concha. Eran outros tempos. Cando chorabamos os nosos nas casas ata o derradeiro adeus. Seguir lendo A tía Concha →