Moisés Suárez. Está a 40 Km de Porto e foi un Sanatorio de tuberculosos ata os anos 60. As ruínas érguense nun outeiro e intuín que, se de alí saía un proxecto fotográfico, o nome sería “A Montaña Máxica”. Saíu unha exposición, e os comentarios dos asistentes ían acompañados de historias sobre o edificio. Un rapaz contoume que, logo do 25 de abril, o goberno cedera o seu uso a colectivos para que o autoxestionasen. Un fracaso que rematou co edificio pasto da pillaxe e á mercé dos yonkis. Un vello díxome que, despois, un grupo de neonazis tomara o edificio para xuntanzas fascistas, e unha rapaza atribuíu un remuíño de plumas dunha foto a ritos satánicos con sacrificios de animais feitos alí. Un fotógrafo compartiu que tirara fotos co mesmo colorido, froito das batallas de pint-ball que alí organizaban empresas para enredos de executivos.
A miña montaña máxica era de todo menos o lugar onde o tempo se detiña á procura da saúde entre a palidez de aristócratas rusas que aniñaba no meu maxín.
Chegou unha loira subida nuns grandes tacóns. Ela fixera as fotos da voda alí en busca, seica, do contraste entre o glamour do seu vestido e a decadencia das ruínas.
Desexei que aquelas fotos fosen una premonición do destino do seu matrimonio.