Unha morte ben figurada

DançadamortebFidel Vidal. No teatro da vida representada nunha comedia onde cada quen participa co seu papel –como anotación marxinal da existencia-, nunca poderá o home escoller ocasión máis axeitada para se afirmar nel, coa posibilidade de alcanzar a vivencia máis crible que a propia realidade, por ser unha auténtica verdade, é dicir, verdade de autor. Ser en realidade a máscara que representa e dar no escenario o sublime espectáculo morrendo mellor ca ninguén.

PANTALONE.- (…) Non hai cómico que non seipa morrer nunha farsa.

Facerse o morto. Morrer nunha farsa é morrer. A realidade da morte que vai ser cantada e chorada por profesionais do pranto, polas clásicas choronas. Lembremos o significativo e fundamental papel das carpideiras, das choromicas profesionais, na orixe da traxedia grega: outra espectacular representación.

HAMLET.- Un verdadeiro asasino disfrázase dúas veces: unha pra que non se decaten os alleos que il é o portador escuro da arma, i outra pra si, pra il mesmo.

Sabias palabras as de don Hamlet como saber sobre o papel da máscara. A careta para os clásicos gregos resume os trazos da personalidade ao longo de toda a obra, da duración da función. A máscara non oculta nada. Amósanos algo novo. Cara a nós e cara aos outros. Sinala unha figura diferente e distinta á persoa. Ninguén se disfraza de si mesmo. Ou si? “Un home –di Hamlet-, está feito de diferenzas”. Que pretende o monstro como disfrace do neno? Como “portador escuro da arma”, perder o medo diante del mesmo e metérllelo aos demais, sobre todo aos temidos e malvados adultos.

HAMLET.- (…) Decátome de que tódolos personaxes, tódolos asasinos –na miña comedia non hai máis que asasinos- falan coma min, é dicir, falo eu coma iles.

006096_1Eu falo. Falo coma ti. Igual ca eles, coma min. Non existe a morte, nin o morto, moito menos o morto, agás se hai alguén que o diga, que o certifique, o documento acreditativo, especificamente ditado e asinado pola autoridade competente nun escrito, nos papeis. De papeis saben os inmigrantes, especialmente os que carecen deles.

No entanto, mentres a Raíña colle al Rei do brazo i amósalle a pérola, Hamlet, tirando do cinto de Escaramuza a grande espada, atravesa al Rei.

HALMAR.- ¡Son morto! ¡Istas espadas de Italia teñen follas mui longas!

PANTALONE.- ¡Unha morte mui ben figurada! (Xornada Terceira, Escea V)

4 comentarios en “Unha morte ben figurada

  1. Apreciado Fidel:
    Lo de “morir mejor” me trae a la memoria al primer marido de Giuseppina Strepponi, la mujer de Verdi -el tenor Napoleone Moriani-, al que se le conocía con el sobrenombre de “el tenor de la hermosa muerte”, por lo bien que interpretaba ese papel, a lo que no eran ajenos su aspecto exangüe y su sensibilidad doliente.
    Cuando de niña asistía a algún entierro, lo primero que me preguntaban los que no estuvieron presentes era que si los familiares habían llorado mucho al finado. A más gritos, más dolor. Esa era la creencia, casi generalizada: si no llegaban al re sobreagudo del lloro, es que no habían sentido la muerte del deudo. Reminiscencia de la época de las plañideras, supongo.
    Disfrazarse de sí mismo… Interesante pregunta para la que no tengo respuesta. Pero, ahora que lo pienso, me gustaría ir siempre disfrazada de mí misma, aunque me acarrease algunas consecuencias. Sin embargo, hay momento en los que es bueno colocarse la otra careta.
    Creo que el próximo lunes podré contar con “Don Hamlet”. Espero que en esta ocasión se trate del auténtico…
    Un, “mais atafegado que nunca”, abrazo navideño.

  2. Querido Fidel: ¡ Cuán difícil me lo ponéis ! De todos modos voy a contestarte algo y confirmarte esa verdad de autor de la que hablas : Allá en tierra extraña, tuve la suerte de desempeñar el “papel” de conserje en la obra de la realidad de mi vida. Como mi trabajo consistía en esperar por gente que quisiera visitar aquellos feos pero bien situados apartamentos, y cansada de escuchar el sonido de mi voz hablando con nadie y adoleciendo de soledad, decidí introducir dentro del “curro”, dos de mis pasiones: por la mañana bordaba y cosía y por la tarde leía, o viceversa.
    Cada año por carnavales confeccionaba mi propio disfraz y te aseguro querido Fidel que es cierto lo que dices; cuando estás dentro de la coraza que has diseñado para resguardarte de la cotidianidad, eres otra persona diferente. Te conviertes en esa plañidera, o en bufón; en esas horas tu personalidad ha quedado en casa, y dentro del disfraz hay otro sujeto diferente . En él, está Hamlet, Halmar o Pantalone.

    Por cierto, fui premiada en dos ocasiones.

    ES ADÁN, YA VE, YO SOY EVA Y NADA SÉ.

    Besiños desde este teatro da vida palmeirán.

    1. Parabéns, miña atenta Magdalena, por eses dous premios -ben merecidos, estou seguro- que conseguiches. E parabéns por vivires agora nese fermoso recuncho -unha aperta para Naty- que ti nomeas como “teatro da vida”, no que interpretas o un formidable papel, que é Palmeira. Cadaquén anda amosadando -andamos amosando- as súas caretas segundo intereres ou debilidades. E parabéns por enriqueceres o tempo bordando e lendo, e escribindo como quen borda.
      Saúde e -perdón por esta debilidade- ritmo nas ondas da nosa ría de Arousa.
      O ROL E DE LORO.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *