Antonio Piñeiro. Veño de estar na nova exposición de Manuel Teira, no Amanitas, na Pobra do Caramiñal, o café-bar sobrepasado de si mesmo coma lugar de encontro, conversa, cultura, estética, amizade; nunca de vez expresado como quixeramos. Das veces que teño estado no taller de Teira, sempre me quedou unha idea nova da linguaxe. Manuel muda de vocabulario tanto como lle sexa preciso á diversidade. Manuel sabe que a beleza é a gran políglota dos sentimentos. Manuel Teira, coido, ten en marcha un retrinqueiro texto poético estética e extensamente plurilingüe, no que está tamén, por suposto, a súa obra plástica. Xa dixemos máis dunha vez que a súa inspiración é a pescuda, a volatilidade da idea, do intre, a volatilidade que é, en definitiva, propiedade intrínseca do fermoso.

Confesións

Teño o café na man, disposto a darlle un sorbo, cando reparo nunha desas palabras: confesións. Está enriba dun híbrido de ourizo e antropomorfo. Este leva un fillo prendido das mans. Abaixo, á súa esquerda, aparece un círculo a bolígrafo no que pon viaxe ao sur, sobre o cal se ergue un pescozo totémico cun rostro que contempla picaramente a escena na que, por certo, tamén coubo a actualidade e a súa lectura política. Achégome. Déixome guiar pola palabra que lin ao primeiro e, decontado, teño a sensación de que un mundo, ou o mundo, verteu as súas imaxes no cadro, en troques de as ir buscar Manuel. Aí o confidente. Mais non estamos a dicir nada novo. Un poeta é sempre un confidente. Ou, como expresa a fermosa idea de Carmen Martagón: a poesía é a confidente, o ente onde os matices cotiáns da vida nos falan e se nos amosan. Manuel Teira, o que fai, é precisamente iso: deixar que a outra parte da conversa chegue.