Lixo no santuario

Matalobos
Matalobos

Francisco Ant. Vidal Blanco. Un día, San Patricio, para demostrar o malo que era vivir en pecado e o tremendo castigo que iso implicaba, fixo un pozo e retou a todos os presentes a baixar para ver como era o inferno. Pero, por se algún atrevido sentía a curiosidade de entrar con intención de desmentir a predicación do bispo, tamén os advertiu de que quen baixase posiblemente non volvería a subir endexamais. Como era de agardar xa ninguén sentiu a curiosidade.

Hoxe en día, en Irlanda hai multitude deses «pozos de San Patricio» que levan directamente á morada do diaño, e a carón deles acostuma a haber unha árbore que simboliza a vida, coas súas ramas medrando cara ó ceo. O ben e o mal sempre xuntos, case inseparables, e se certamente ninguén ousa cegar esas bocas do inferno, menos aínda se atreven a cortar unhas árbores que veñen a simbolizar a sintonía coa divindade, tanto así que no noso parladoiro dos xoves alguén conta como na construción dunha estrada, por negarse a cortar unha desas árbores sacras, tal vez por medo a algunha vinganza divina, o que debía ser unha recta quilométrica fai unha curva para bordeala.

Falando do asunto cun amigo que acaba de chegar de Irlanda, asegúranos que esas árbores, nalgúns casos, son verdadeiros vertedoiros onde os paisanos deixan abandonado todo tipo de desperdicios, trapos, cueiros de nenos, suxeitadores, bastóns de anciáns e ata muletas de eivados.

Aí, ó citar esas últimas palabras foi cando algún dos presentes o increpou por irrespectuoso, pois se eses son os obxectos alí depositados, aquilo non é un vertedoiro senón un santuario natural onde os fieis practican a curación, como en tantos lugares de Galiza, baixo a ancestral crenza da transmisión da enfermidade, segundo o suposto de que así como podrece o pano ou a prenda de roupa que estivo en contacto co mal, a ferida ou o que ela supura, tamén a enfermidade podrece. Outros obxectos, sen embargo, son unha mostra de agradecemento deixándolle á divindade representada pola árbore os instrumentos usados durante a enfermidade, os bastóns e as muletas que non van necesitar grazas a que as súas súplicas foron atendidas.

Remedios de Caión-05 014O turista aínda pregunta con cara estraña se cremos niso. E Xulio, sempre disposto a pronunciarse, respóndelle que a cuestión non está no que creamos ou deixemos de crer, senón en comprender que ese é un recurso no que se refuxia a desesperación cando non ve remedio, xa sexa porque o médico non dá esperanzas ou porque o proceso de curación é demasiado lento; un recurso que se remonta ós albores da humanidade, que non necesita de demostración empírica senón de simple e humana esperanza; e precisamente por humana non atopou mellor maneira de facelo ca supoñendo que un ser superior está aí para premiarte ou castigarte ou afundirte no pozo máis negro e profundo imaxinable ou subirte á máis alta rama da árbore da vida. Porque a esperanza é o último que se perde.

4 comentarios en “Lixo no santuario

  1. Muchas gracias, Fidel, ya me imaginaba que tu respuesta – dado tu credo – iría por los mismos derroteros de Carro Otero pero ampliando conocimientos sobre las verrugas. En aquel entonces creo que teníamos gallinas y mis defensas siempre tendieron a ser enanas, pero san Benitiño continúa aún en mi programa.

    Ahora permíteme que te diga algo sobre tu libro “Á sombra da cinza”. Creo que no hay página que no la tenga subrayada. Es un libro que contribuye al aprendizaje, porque como tú bien dices, esa red de palabras que lanzáis los escritores, van quedando atrapadas en el lector que pasa a ser propietario de ellas, y las impresas en este libro, son una joya. Así da gusto apropiarse de algo ajeno. Enhorabuena. No sé como eres en tu especialidad de psiquiatría ( ni me interesa saberlo ) pero como escritor, eres de marca mayor.
    Un abrazo, querido Fidel, y muchas felicidades.

  2. Querido Francisco:
    Menos mal que en Galicia los exvotos suelen ser de cera y reciclables…
    Es posible que la mente tenga un poder extraordinario -o que la fe mueve montañas, dicho de otra manera-; pero, experiencias como la de Magdalena las tuvimos un porcentaje alto de jovencitas al volver de san Benitiño.
    Si el bien y el mal no fuesen juntos, ¿cómo distinguiríamos lo uno de lo otro? ¿Se puede gozar del bien sin conocer el mal?
    La fe… Sin ella la vida sería la cueva.
    “La esperanza es lo último que se pierde”: con esta expresión lo dejas todo dicho.
    Un fuerte abrazo.

  3. Querido Francisco, voy a contarte mi experiencia vivida hace muchos años ya que mencionas a san Benito de Seráns. Pienso que tendría aproximadamente diecisiete años, porque precisamente ayer repasando una de las cartas que yo le escribía a José Manuel, le contaba este caso. Yo tenía una verruga en la punta del dedo pulgar de la mano izquierda. Recuerdo que dejaba la uña larga para que me sirviera de protección, pero aún así me tropezaba con todo y me sangraba. Llegó el día del santo y fuimos toda la pandilla a la romería andando desde Palmeira, yo, haciendo voto de silencio como había prometido, mientras mis compañeras hablaban de sus conquistas, riendo y contando chistes. Al llegar a Seráns, ellas se fueron directamente a la romería, yo me metí en la capilla y oí misa con la consiguiente petición y convicción de que la mano quedaría limpia. Luego tuve tiempo de divertirme con todas ellas y olvidarme completamente del objetivo que allí me había llevado.
    Al atardecer, por el camino devuelta, miraba para la mano pues tenía la certeza de que no llegaría a casa con aquel pedazo duro de la epidermis que tanto me molestaba. Mis amigas cada vez que me veían mirar para la mano se carcajeaban y me decían que había perdido el juicio, pero yo tenía la completa seguridad de que aquella horrible prominencia, no entraría conmigo por el umbral.
    Me equivoqué, sí, me acompañó y cruzó el dintel pegada a mi pulgar.

    Al día siguiente, me senté a bordar ante la máquina y cuando la estaba enhebrando vi una pequeña miga de pan en el bastidor, la cogí con cuidado para no manchar la sábana y comprobé que el tacto era como el de un trocito de carne. Mi vista fue directamente a mi pulgar izquierdo; allí no había rastro ni siquiera de una cicatriz.

    En una ocasión se lo conté a don Manuel Carro Otero, un psicólogo de Santiago que había venido a dar una conferencia sobre fenómenos raros, y me contestó que él como no era creyente, solo podía decirme, que la mente tiene mucho poder.
    Me encantaría saber la opinión de nuestro querido siquiatra Fidel. Me imagino que le dará la razón a Carro Otero.

    Saludos cariñosos desde Palmeira para todos.

    1. A miña opinión, prezasa e atenta Magdalena, vai á par da de Carro Otero, se ben eu ignoro canto poder se acumula na mente, mesmo se ten poder, no sentido que algúns pretenden darlle, como mover obxectos a distancia ou cousas parecidas propias do mundo do espectáculo.
      O que si é certo é que as espullas, moitas delas resólvense espontaneamente sen necesidade de ningún tratamento. De cativos dicíannos que se podían coller ao andar na auga das galiñas.
      As verrugas comúns veñen provocadas por un virus, son contaxiosas, e a suxestión pode facer milagres, póndolle ou non o aceite que se adoitaba poñer no santuario. Máis da metade.
      Tamén é verdade que se ven menos que antes, debido á maior hixiene que hai hoxe en día e á mellor alimentación, xa que logo, a falta de defensas, a inmunodeficiencia, é unha das causas posibles para que se dean.
      Pois iso: non espallalas tocándose, bos alimentos e non xogar coa auga das galiñas.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *