Sen lugar a dúbida a música é unha linguaxe universal, non che di palabras pero sácachas, non che pregunta pero obrígache a responder, non che corrixe pero faiche reflexionar. Así se di e así o comprobamos por propia experiencia. Certamente, ás veces apóiase en palabras máis doadas de entender, pero é que ata a entoación con que se din esas palabras troca o seu significado.
Falábamos estes días de se a música, que todos queremos diferenciar como nosa ou dos outros, é tan universal como se di. E certamente, desde a máis popular á menos comunmente coñecida, todos os estilos teñen ese algo que os fai entendibles aínda para quen non sabemos distinguir un Do dun Re. A propia música étnica, que define a maneira propia de entoar, cantar e bailar de cada lugar, non se diferencia tanto entre, por exemplo, a dos nativos de Nova Guinea da que tocamos nós. Eles golpean un tambor e nós sopramos na gaita, pero só é cuestión de sentir os seus acordes para que o galego mova o corpo cos seus ritmos, ou eles cos nosos, para saber cando uns e outros transmiten tristeza ou alegría, porque á fin, tanto no extremo oriente como no extremo occidente, cando se quere bailar a música segue unhas normas de tempo e ritmo semellantes. E o mesmo pasa coa música fúnebre, coas cancións de berce ou coas de rituais máxicos ou relixiosos. Asemade, cando saes a correr, tanto aquí coma no Xapón, tes que escoller moi ben que pos no MP3, porque un rock farache patear coma un tolo e un bolero romántico volver á casa sen soltar nin gota de suor. Así, segundo Xulio, ese tamén é un punto a ter en conta cando seleccionas a música que escoitas mentres conduces, pois mentres unha che fai máis agresivo ó volante, a outra pode converterte nunha tartaruga.