A nai da miña irmá

BE31P1F1_22119Marina Losada Vicente. Poñamos que era máis feminina, se visualizas ordenada con femia. Poñamos que era de seu máis atenta coas cousas da casa, se confundes aprendizaxe con predisposición. Poñamos que Matilde era participativa de forma natural, cun enfoque altruísta sobre a cousa común. Poñamos que a nai viu nela as calidades nas que licuarse.

Poñamos que súa irmá Luísa era outra cousa, se visualizas desidia con capacidade. Poñamos que era máis belixerante, máis competitiva, máis egocéntrica quizais. Poñamos que a nai viu nela o que non puido ser. Poñamos que a animou a estudar. A viaxar. A ser unha profesional. Con título para enmarcar.

Poñamos que nacidas do mesmo cordón umbilical, as irmás viviron realidades dispares que as foron afastando. Poñamos que na medida que lle corresponde, como berce e como iniciación, a casa forxou o carácter das irmás e a súa pose vital.

Poñamos que á volta dos anos, no desandar do camiño, nun exercicio de disonancia case natural, redistribución inversa dos roles, Matilde esqueceu a casa e Luísa retorna á nai.

Poñamos que, aínda hoxe, cada vez que Luísa se gaba da boa crianza que tiveron, Matilde pregúntase como é que súa irmá non se decata de que non son fillas da mesma nai.

5 comentarios en “A nai da miña irmá

  1. Bo día: Ao fío do que conta Carmen, entendo que cumpre que todas e todos tomemos medidas. Non pasa nada por deixar de dar bicos, abrazos e a man. Temos ollos para mandar mensaxes de afecto e palabras para acompañalos. Vinme onte nesta situación, a visita ao tanatorio. A responsabilidade é máis individual do que queremos ver. Un pouco de autocontrol. Un pouco de xenerosidade. Eu, pola miña parte, seguirei escribindo mentres Café Barbantia teña a ben publicarme. Bicos

  2. Querida Marina:
    Me gustan tus artículos porque siempre les sacas chispa a situaciones embarazosas.
    Hoy es el primer día que me acerco a Barbantia después de largo tiempo. Espero poder extraer algo bueno de esta cuarentena casera que me impongo mientras no se despeja el ambiente en Madrid, enrarecido a causa del fastidioso coronaviros. Es la primera medida sensata que tomo, pues hasta hace un par de días andaba entre la gente sin otro remedio que el de aumentar la dosis de vitamina C a base de cítricos.
    Lo que me apena son las familias que tenían personas mayores o discapacitadas en centros de día que ahora están cerrados sin fecha, y personas que ni siquiera tienen familia que las atienda. Espero que las autoridades -y los que no lo somos, dentro de las posibilidades de cada cual- hagan un gran esfuerzo por dulcificarles la situación.
    Pero, como haces tú con tus estupendas entradas, echémosle humor a la vida que es la mejor medicina para ahuyentar hasta al condenado cornaviros.
    Un abrazo enorme.

  3. Querida Marina: Tuve tres hijas de un único padre- mi marido- y, aunque parecidas, son distintas. Lo digo por tu comentario sobre esas hermanas tan diferentes. ¡Imagínate las mías, aún siendo del mismo padre! Puse a su disposición todos los medios necesarios para que se formaran culturalmente.- Y el resultado ha sido este: que las dos mayores completaron el bachillerato, y la pequeña hizo dos carreras.- En alguna ocasión, cuando surge, discutimos y les recrimino de manera maternal y cariñosa, que podían haber hecho algo más. Pero para ello, debemos sacrificarnos “hincando los codos” para, así, encontrar el resultado de ese sacrificio. Al final me dan la razón y todo vuelve a su cauce. Son tres magníficas chicas y felizmente casadas. Y eso para una madre…Es la mejor asignatura.
    Como siempre, me agrada leerte.
    Un beso.

  4. Bo día: Ningunha nai o é ao cento por cento igual para cada fillo ou filla. Querendo ou sen querer, damos diferente resposta, tendo en conta o carácter, a situación, a demanda… Eso de “é o teu ollo dereito…”, por afinidade ou por todo o contrario. Non é que se lle queira máis, é que notamos as diferenzas mesmo desde nenos. Ao marxe desto, que non é un fáctor determinante na educación, as mulleres da miña xeración e anteriores, e non os nosos irmáns, tivemos que aceptar que a casa era a nosa obriga e poucas veces se abriu outro camiño para as mulleres que non pasase por dar prioridade ao fogar e ás súas cargas, incluíndo nelas o coidado do pai e da nai. Vese claro nos fogares con fillos e fillas. Cando non había descendentes varóns, como no caso do meu relato, facíase a escolla entre as mulleres. De aí o título da miña historia que, como case sempre, baséase en realidades subxectivas , máis realidades á fin e ao cabo. Bicos, Magdalena.

  5. Moi bonito o título con que nomeas a fermosa entrada, Marina.
    Aínda que pouco ten que ver co teu comentario, cando acabei de lelo, venme a mente cando en outros tempos, antes de Buda ou de Vishnu, viñan polas casas a traernos o leite. Pepa, traía na cabeza unha leiteira de non sei cantos litros, pero eran un mundiño de Deus, pois solo na nosa casa xa deixaba cinco e logo aínda tiña a todo o vicindario por surtir.
    Pepa era raspadiña de peito, non precisaba de sostén; en cambio a hirmá tiña uns rotundos atributos que a xente xa non lle ollaba para a cara.
    Eu era unha rapaza pequena pero sempre pensaba porque Deus fora tan inxusto e non fixera mellor reparto entre duas hirmás.
    Pepa, morreu con cincuenta anos, e cando fomos ao enterro e nos deron o recordatorio vin que a das tetas ciclópeas, non figuraba coma hirmá; era sua cuñada.
    Pois mira, Marina, mira por donde o teu relato me fixo recordar á nosa leiteira de tantos anos, Pepa.
    Moitos biquiños, querida Marina.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *