Fidelidade

rula1Francisco Ant. Vidal Blanco. Desde a fiestra da cociña vexo un par de rulas que cada mañá, mentres almorzo, fican acurrunchadiñas mirando ó mar, e dado que a vida media destas aves é de seis anos, supoño que as de hoxe xa deben ser fillas e netas doutras que coñecín no pasado, sempre na mesma postura, unha a carón da outra e deixándose peitear a plumaxe polo vento mareiro. Unha fidelidade amorosa transmitida xeneticamente que xa foi cantada polos trobadores e xograres medievais con poemas cuxa estela chegou ata os poetas modernos, fixándose sempre nese amor inalterado, nesa paz e concordia que amosan sen grandes alborotos nin desenfreos, sen celos nin promesas innecesarias.

Tampouco se trata de que a fidelidade sexa unha imposición como a daquela fiel ruliña viúva da cantiga: A rula que enviuvou xurou de non ser casada/nin pousar en ramo verde nin beber de auga clara. Gardar memoria do ser querido non implica un retiro de por vida.

Claro que a lealdade non sempre é posible, e o exemplo desa parelliña de rulas dándose aloumiños contradise baixo as mesmas tellas do cume onde pousan, e baixo o cal mora un matrimonio en proceso de separación a pesar de terse prometido lealdade eterna diante dun altar hai menos de cinco anos, concordando coas estatísticas que dan un 40 % de divorcios dentro do primeiro quinquenio. E a Igrexa, amosando a súa alta experiencia e coñecemento en amor e desamor por vía de confesionario, culpa de todo a non seguir as súas experimentadas normas de conduta, recomendando non botarse como lambuzas a tomar o pastel antes da sobremesa do banquete de vodas, apúrase demasiado a legalizar o coito sen prever nin ensinar a adaptarse ó cambio das marcas do tempo na figura amada. Indiscutiblemente, a fidelidade non se aprende nun curso prematrimonial de vinte horas nin nunha carreira con cincocentos créditos de vetusta facultade, como eles pretenden. Tampouco vai enxertada nos xenes.

arnolfiA falta de fidelidade xustifícase acotío con iso de que os gustos cambian, cando a realidade é que non se adaptan, que se perde a empatía e a simpatía co paso dos anos por mor de trocos e variacións dalgunha desas catro dimensión que nos distinguen: largo, ancho, alto e o tempo que todo o modifica. Xa nos previñan os clásicos co mito de Pigmalión namorado dunha estatua, porque amaba a beleza moito máis que á persoa.

Peor é aínda cando se confunde o amor e a fidelidade coa posesión disfrazada polos machos alfa co clásico de que a donna è mobile para non recoñecer que o uomo é moi posesivo. Xa hai tempo que aquilo de «Matala porque era miña», deixou de ser chiste para converterse en pecado mortal. Xa o foi sempre, pero ese afán de converter á muller nun obxecto máis, como se fose un limoeiro para dar sombra, suxeito ós caprichos de uso e abuso do seu posuidor é un anacronismo a erradicar. Hoxe a ninguén se lle ocorrerá cantar o de «no te pongas la minifalda» ou esa copliña que andou na boca de todos: «Ai, se eu te pego». Cancións que poden facer graza, pero non evitan a tráxica cifra de máis de medio cento de mulleres asasinadas no pasado ano, precisamente por ser consideradas unha posesión máis sobre as que se pode exercer o dereito de vida ou morte como se exerce sobre unha cascuda.

4 comentarios en “Fidelidade

  1. Todavía recuerdo las palomas del cura haciéndose arrumacos en las entradas del palomar. Por algo la paloma fue elegida desde siempre como símbolo del amor y la concordia. Las que me despiertan cada mañana con sus chillidos estridentes son las gaviotas. Pero me encanta oír su saludo desde la cama cuando estoy en Palmeira. Y el mar… Conozco todos los destellos de los faros de la ría. Me pasaría la noche contemplándolos.
    A la persona la forman un conjunto de cualidades que van más allá del atractivo físico, que es lo que más pronto desaparece. Creo que saber valorar esos atributos -y en esto juega un papel importante la ternura- es un paso para una agradable convivencia.
    Por desgracia, a través de los medios de información nos enteramos de que cada día son más las muertes de mujeres a manos de sus parejas. Y no hablemos de violaciones… Hace años, cuando ocurría un caso aislado, se decía que estas cosas pasaban porque el hombre no tenía ocasión de desfogarse -el vocablo Perpiñán sonaba pecaminoso- si no cruzaba los Pirineos. Y sin embargo hoy, que no tienen esa traba, la casuística se eleva a marchas agigantadas.
    Continuaría hablándote de pájaros, de palomas y hasta de un divorcio que tuvo su enjundia. Pero me alargaría demasiado. En otro momento.
    Una muy buena entrada la tuya.
    Que pases un bonito domingo.

  2. Buenos días, querido Francisco:
    Ante todo decirte, que el viernes no pude asistir al acto de la presentación del libro del bisabuelo de nuestras compañeras Mari Carmen y Naty; sé que me tienen reservado un ejemplar y se lo agradezco en el alma. Naty me dijo que habías estado muy brillante en la oratoria, cosa que no me extraña conociendo tu intelecto. Felicidades.
    El artículo que hoy nos regalas viene muy al punto; me refiero a los machos alfa. Como sabes aún ayer hemos recibido la casi cotidiana noticia de dos asesinadas a manos de esos machitos.
    Parece que aún estamos en la época de Carlos V, cuando después de la boda tenían que exhibir la “sábana pregonera” para que supiera la gente que se iba virgen al matrimonio. Una pena.
    La foto que nos muestras en la entrada, del matrimonio Arnolfini el día de su boda , sin estar exento de religiosidad, al parecer, prescindieron del uso de la “pregonera” su atuendo verde parece que está extraordinariamente voluminoso. Estupendo, me parece muy bien.
    Aquí en Galicia el sol y la lluvia trabajan en armonía; así debe ser y proceder un matrimonio; en armonía, nunca en desigualdad de condiciones.
    Feliz día, Francisco, besiños palmeiráns.

  3. Querido Francisco:

    El jueves, día 6, por la tarde, recibí un Wassap de mi hermana con el cartel en el que se anunciaba que el viernes 7 se celebraba en la “Sociedade Fillos de Palmeira” (de la que, dicho sea de paso, soy socia desde hace muchos años) la presentación del libro “La perla agrícola”, escrita por nuestro bisabuelo Ignacio Martínez Malvido en 1885, como tú bien sabes por ser el artífice del hallazgo de dicho libro. Al no poder asistir a este acto en un espacio de tiempo tan limitado, se me ocurre aprovechar tu entrada para dar las gracias a los organizadores del evento. Y muy especialmente a ti, que te preocupaste de hacer las indagaciones necesarias hasta dar con el libro, y a Pepe Castrelo por su excelente artículo en el Programa de “Festas de Palmeira”. Lo que no acabo de entender es que no se nos haya notificado a la familia la celebración de este acto con uno o dos días de antelación, como mínimo, para poder hacer acto de presencia los que vivimos lejos.
    A pesar de no haber podido asistir -bien que lo siento- reitero las gracias por tan bonito detalle. Estoy segura de que “Papá Ignacio” os lo agradecerá allá en donde se encuentre. Aunque no llegué a conocerlo, sé por mi abuela, su hija, que fue un gran profesor. Y un buen padre.
    Por Naty tengo noticias de que el acto resultó entrañable.
    Un abrazo.

    1. Querido Francisco: Al igual que mi hermana, quiero agradecer a todas las personas que, directa e indirectamente, han colaborado para que el libro de mi bisabuelo, “La Perla Agrícola”, saliera a la luz. Pero sobre todo, darte las gracias a ti, por ese empeño en la recuperación del mismo. Gracias una vez más porque, para mí, ha sido un acto muy emotivo.
      Un fuerte y cariñoso abrazo con mi sincero agradecimiento.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *