Xerardo AgraFoxo. Deixoume nun lugar que se chamaba Vila, considerado como a capital municipal de Ilhabela. O seu centro era un claro exemplo da arquitectura colonial e imperial brasileira. As casas eran ananas, as cores das fachadas amosaban un balance equilibrado de tons azuis e brancos e as rúas eran simétricas. A vida transcorría entre o peirao e a estrada que fendía a illa pola costa oeste. O engado do seu pasado histórico convivía con harmonía coas tendas turísticas e a actividade deportiva con maior tradición no lugar, considerado como a Capital Nacional da Vela.
Na Secretaría Municipal de Cultura, iluminada na fachada con tres bandeiras, dixéronme que o embarcadoiro para regresar a São Sebastiãoestaba a oito quilómetros. 
Só tiña que coller a Rota Pedestre que pasaba ao borde do edificio. A proximidade das praias, a panorámica que ofrecía a canle entre a illa e o continente, o contacto coas palmeiras do sendeiro, onde descubrín un enxeño azucreiro da época colonial perfectamente conservado, e o pracer de avanzar paseniño por aquela senda, que semellaba unha trilla trazada entre a espesura da Mata Atlántica, contempleino como unha experiencia que talvez nunca repetiría.
O lema turístico desta illa, tan fermosa, exuberante e cativadora, era un dos máis axeitados de cantos vira durante as miñas viaxes ao redor do mundo: