Distancia

descargaMauricia Ces Quintáns. Pita descontrolada no medio do túnel do corredor escuro: un vagón soltou amarras. A locomotora perdeu o norte, saíuse de vía. No corredor, a máquina do osíxeno troupelea como un tren canso. Un pulmón en vía morta. No corredor, a máquina de osíxeno expele, sen tregua desde hai dez anos, o sempiterno respirar ruidoso de tren vello, de tren canso, de tren antigo. Un pulmón xubilado en vía morta; esquecido.

Con aire ausente, a máquina do osíxeno, esquecida pero insistente, bombea o2 entre imprevisibles explosións de toses apreixadas e chíos de bronquios esparexidos entre os raís oxidados da antiga estación torácica abandonada. O pulmón de osíxeno só funciona conectado ao corazón eléctrico, unido por unha extremidade á cavilla da parede do corredor. O cordón umbilical do seu embigo burbulla como un pucheiro ao lume, como a ola do caldo ao mediodía que nunca está a punto para a comida, dezaoito horas seguidas, a unha velocidade constante de 2,50 l/m. Que percorrido fará?

Que paisaxes transcorrería, que montañas, vales, que ríos, que aldeas e cidades transitaría; que amigos vería?; que situacións distintas gozaría e padecería se non estivese como unha montura, como un cabalo vello, atada ao poste da botica. Cantas partidas de tute ganadas e perdidas…

            —A que distancia do sofá?

            —Da cama, do baño, da cociña? Da tele, xa inerme…

            —A cantas milésimas do silencio, da soidade, dos medos?

            —A cantos anos luz de si propio, do sol, da chuvia?

            Como todo, a máquina do osíxeno non é infalible. Precisa ser asistida. Hai que chamar o técnico para que a revise.

3 comentarios en “Distancia

  1. Ola, Magdalena. Nunca estamos preparados para as cadeas. A nosa mente segue a voar pola forza da vida e o costume.
    Cada un dentro do seu muro todos somos dependentes. Pobres. Refuxiados no interior das propias fronteiras (de momento abastecidas). Agardemos, con sorte, superar a cuaresma e extender unha pandemia de solidariedade (a mayor industria que temos), entre, e máis aló de nós. Xa sei; os desexos son doaos, e quedan chulos.

  2. Hoxe, a tua entrada fíxome recordar aquela bombona tan desagradable que a miña querida naiciña conviveu con ela os derradeiros anos da sua vida. Unha muller tan traballadora suxeta por aquela cousa tan antipática que non a deixaba moverse como ela desexaba. Eu tiña que estar sempre pendente dela, porque soltaba amarras para fuxir e estar con Pipa, a cadeliña que lle regalara o meu fillo e que mamá tanto quería.
    Oxe, Pipa xa é velliña e con reuma, pero cando estou con ela pasándolle a man pola cabeza como lle facía ela, cerra os ollos, e eu creo que pensa que aquela man non é a miña.
    Querida Mauri, triste entrada e triste comentario, pero, real coma a vida mesma.
    Moitos biquiños desde o bunker no que temos que estar metidas se non queremos ter que botar man a corto prazo de ese pulmón de osíxeno do que o continente é unha cativa e incómoda bombona.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *