Parkinson

imagesMauricia Ces Quintáns. Toda a noite. Toda a noite, toda a noite, toda a noite; toda a noite. Toda a noite, toda a noite, toda a noite. Toda, toda a noite SEN DURMIR.

             Toda a noite… Rosa, Rosa, Rosiña; Rosa, Rosa-Rosa; ROSA-ROSA-ROSA¡

             Toda a noite… mamá, mamá, mamá; mamaíña-mamaíña, vinde acá, ven aquí, MAMAÍÑA-MAMAÍÑA¡   Auxilios-AUXILIOS-AUXILIOS-AUXILIOS¡ Rosa vinde acá o…

             Acudide meus vesiños, con jadañas e fousiños… (si)

             Toda a noite… ai ai ai que me sabe a calisay (si)

             Toda a noite, toda a noite-toda; TODA A NOITE…   A  C  U  D  Í  D  E  M  E…¡¡

             Todos os días…

3 comentarios en “Parkinson

  1. Ola, Magdalena: era tal o desconcerto, a impotencia, Dor e frustración (agora, desgraciadamente, só falta colocarlle
    a lápida), que na niña mente resoan (extrapoladas) as letras de Victor Manuel: “que te puedo dar/ que no me sufras/ que te puedo dar/ que no me llores/ que no vea en tus ojos reflejos de cristal…
    Apertas e saúdiña, querida Magdalena.

  2. Boas tardes querida Mauri; que ben coñeces a letanía; eu tamén. Tivemos un médico aquí en Palmeira chamado don Manolo Torres, ( nomeábamolo don Manolo en lugar de don Manuel, porque todo o pobo o consideraba da casa ) e el, aprendeume a saber capear o temporal das retahílas. Dicíame que cando me chamase para pedir o xarabe que lle dese una culleriña de Coca- Cola, ou de Fanta. Aquel xarabe calmábaa polo menus unha horiña hasta a nova toma. Que Deus teña na gloria o noso don Manolo Torres.
    Moitos biquiños, Mauri, e moita saúde.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *