O encanto do escritor

pexels-photo-1616779X. Ricardo Losada. Escribín hai pouco un texto nunha revista sociocultural dun concello galego de cuxo nome non quero acordarme para non facilitar a identificación da persoa da que vou falar. Nese texto expresaba a miña sorpresa porque moita xente se escandaliza de que xurdan parellas por internet, sen coñecérense persoalmente. Cren que é un síntoma evidente de dexeneración moral e afectiva. E sorpréndeme, dicía, porque durante moitos séculos e en diferentes países, culturas e relixións, foi habitual que persoas descoñecidas casaran sen coñecérense, e para toda a vida. Referíame, como é obvio, ás vodas dos reis, bendicidas polo Papa e a Igrexa.

     Poucos días despois recibín unha carta anónima dunha admiradora dos meus escritos que, tras ler ese texto, decidira revelarme que estaba namorada de min, aínda que nunca me vira en persoa. É certo, engadía, que coñecía fotos miñas colgadas en internet (nada doutro mundo, aclaraba, supoño que para recalcar o seu amor polos meus escritos), pero os reis que eu mencionaba no texto tamén coñecían a súa futura muller por retratos que elas mesmas lles enviaban. Finalmente citábame a cegas tal día a tal hora nunha cafetería da miña vila, asegurándome que non me ía decepcionar, tal e como a maioría dos reis se decepcionaban cando coñecían en persoa a súa futura esposa, pois nos retratos aparecían moi melloradas pola destreza do pintor.

     Aínda que a carta me encheu de orgullo, a proposta final decepcionoume. Parecíame máis coherente que me propuxese unha relación virtual que unha relación física da que xa tiña experiencia dabondo. Pero acudín á cita e, en honor á verdade, debo dicir que a moza non me decepcionou. Outra cousa é o que lle pasou a ela comigo. Acabo de comprobar que nos teus textos, díxome, fas como as futuras raíñas, mellóraste moito; en persoa es moito menos simpático, non volverei lerte. Quererás dicir verte, corrixina, non foron os meus textos os que te decepcionaron. Lerte, teimou ela, tampouco os reis se decepcionaban cos retratos, senón coas retratadas, pero pódoche asegurar que non volvían velos nin en pintura.

10 comentarios en “O encanto do escritor

  1. Querido profesor: No me extraña que, a parte de agradarte como escribe Sara Mesa, te hubieras fijado en su mirada, aunque esta fuese de colega a colega.(sonrío).- Pero hay que reconocer que es muy joven y muy guapiña; además de contar en su haber, con una larga trayectoria profesional como escritora.

    Aunque nada he leído de ella, parece que todos coinciden contigo al comentar sus maravillosos relatos. Al mismo tiempo recomiendan que, antes de lanzarnos por algunos de sus libros, comencemos por MALA LETRA. Sin embargo me gustaría también conseguir CICATRIZ por su argumento.

    Tu fotografía la he visto, no me digas donde, pero no te preocupes, ya que cuando personalmente te conocí, mis dudas de que si eras guapo o feo…, se desvanecieron al momento. Me has gustado, pero también es verdad que valoro mas a las personas por su valía personal, que por su físico.

    Y esto es todo querido profesor. Agradezco tu agradable respuesta.

  2. Benquerida Naty:

    Xa teño curiosidade por saber que foto é esa e, sobre todo, quen a tirou. Non creo que me apreciase tanto coma vós.

    Agradezo moito esas palabras. Sempre gustan os afagos, pero máis aínda nestas circunstancias en que as malas novas e os malos augurios dominan a actualidade.

    Tes moita razón en que o físico do escritor non é o importante. Pero a min pásame algo moi curioso. Cando leo un libro que me gusta moito, necesito ver algunha imaxe do autor. Se está no propio libro, mellor, pero, se non está, moitas veces deixo de ler e vou a internet buscala. Pasoume o outro día, por exemplo, cun libro de relatos marabilloso (MALA LETRA) de Sara Mesa. E podo dicirche que, tras ver a foto, aínda gocei máis do libro. A mirada que tiña nesa foto era a mesma mirada coa que narraba os relatos.
    Agardo que leves con bo ánimo e magnífico físico este confinamento.

    Unha aperta moi agradecida!

  3. Apreciado profesor: Disculpa que me sonría pero, a mí, me ocurrió contigo lo mismo que Carmen. Todo fue en la presentación del libro de Fidel, que dicho sea de paso, aún no le dije nada sobre el mismo.- Ahí es donde te conocí físicamente, ya que la fotografía poco o nada me dijo de ti.- Sin embargo al conocerte personalmente, aunque de manera fugaz, ya que la presentación se redujo a un simple y escueto saludo por medio de nuestra querida y apreciada Magdalena.- Aún así, debo confesar, que mi impresión, respecto a ti, ha sido magnífica.
    Quiero decirte también que el físico no influye a la hora de juzgar el libro de un autor, sino su narrativa, su manera de escribir.- En definitiva: que te implique desde el principio del libro, hasta el punto de “engancharte” en la lectura hasta el final. Y no su físico.
    Para terminar voy a decirte que me he reído mucho con la historia de tu admiradora. Es curioso: a mí también me pasó algo parecido. En mi caso la decepcionada he sido yo, pero aún así, caballerosamente, pagó la consumición.

    Ha sido un placer leerte.

    P/D: Quisiera añadir que todos esos halagos dirigidos a Carmen, pienso que no han
    sido exagerados desde mi punto de vista. Considero que siempre ha sido una persona, con mucha clase y educación.

  4. Muchas gracias por lo de la “ elegancia física y moral”. Supongo que la expresión es correctísima y, aunque no lo fuese, a mí me encanta. Y ya puestos a hacer confesiones: se da la casualidad de que la monitora del taller literario al que asisto -asistía, porque tal como se vislumbra el panorama sabe Dios cuándo podremos reanudar las clases- suele decirme que poseo elegancia natural. Que me lo diga ella que es una persona encantadora a la que admiro, poco amiga de lisonjas sin fundamento, y también tú, me eleva el ego.
    La frase de Schopenhauer es la que me suelo aplicar y recomendar a las personas que temen hacer el ridículo. No conocía la máxima de Wagensberg, pero ¡cuánta verdad encierra!…
    Gracias una vez más por esa inyección de optimismo. Abrazos.

  5. Benquerida Carmen:

    Xa que estamos de confidencias, vouche contar outra. Souben que deixara de ser un adolescente (e xa pasaba dos vinte), un día que alguén se riu en público dunha foto miña, e non me importou nada. Un dos meus textos preferidos é de Albert Einstein. Baseándose, nada máis e nada menos, que nunha frase do (din que) pesimista Schopenhauer que lle impresionou, recomenda que, se queremos ser felices, non nos tomemos a nós mesmos demasiado en serio. Hai moitos anos que eu teño en consideración ese consello, sen necesidade de que mo recorde un coroavirus. Por iso me gusta tanto o humor e a ironía. Como dicía Jorge Wagensberg: “O fanatismo e o humor lévanse moi mal porque o primeiro esconde as contradicións mentres o segundo búscaas”. Sempre souben que son guapo e feo, intelixente e parvo, alto e baixo. E iso faime moita graza… MOita!!!!!!
    Agora póñome serio: ti tamén me deches moi boa impresión. Como xa che escribín nunha dedicatoria, parecéchesme unha muller dunha moi grande elegancia física e moral.
    Agardo que siga todo ben a nivel persoal e familiar.

    Apertas desde un Rianxo que comezo a ver un pouco triste: hai rumores de que tamén van suspender (paréceme incrible) as mellores festas do mundo, as da Guadalupe.

    P.D. : Se non é correcto dicirche “elegancia física”, avísame. NOn me gustaría ser un retrógrado.

  6. Querido profesor:
    Puestos a desnudarnos, quiero hacerlo de la impresión que me causó tu fisonomía a través de una foto: me entró tanta risa al ver la expresión de tu cara en aquel retrato que le pregunté quién eras a la persona que me lo envió. “Es el que escribe en Barbantia los artículos que tanto te gustan” -me dijo-. Lo cierto es que me quedé un poco decepcionada, pero no por ello decayó mi estimación hacia tus escritos.
    Algo más tarde te conocí en Rianxo y pude comprobar que nada tenías que ver con el personaje de la foto. Y como persona, con unas pocas palabras que nos cruzamos, me pareciste genial.
    Nos volvimos a encontrar en un par de ocasiones más -en una te acompañaba tu mujer y en la otra tu madre: las dos me parecieron encantadoras a pesar de lo poco que hablamos- y mi estima hacia ti fue en aumento. De ello puede dar fe Magdalena.
    Se me ha hecho más tarde de lo habitual, que quiere decir tardísimo. A causa de la reclusión que venimos padeciendo debería disponer de mucho más tiempo para leer, escribir y otras actividades que me gustaría llevar a cabo. Pero resulta todo lo contrario: me veo obligada a tener el móvil activo para comunicarme con familiares y amigos. Si sólo se tratase de esas llamadas resultaría agradable; pero mi lista telefónica es extensa y parece como que todos tuviesen la obligación de transmitir el alta y la baja de lo qué está pasando. Es como si todo el mundo se volviese un poco majareta. En fin…
    Que disfrutes de bonitos sueños.

  7. Prezada Magdalena:

    Sempre crin que os demais son o espello no que debemos vernos. Por iso creo que debo intentar sacar conclusións positivas desa experiencia. E hainas:
    a) A miña capacidade de aguantar estoicamente un comentario tan negativo sobre un servidor.
    b) O entusiasmo previo a esa decepción que fun quen de provocar.
    c) O ben que a admiradora anónima comprendeu a miña paixón por mesturar literatura e autobiografía. Se eu non lle gustei persoalmente, tampouco lle tiñan que gustar os meus escritos. Moi coherente co que eu sempre defendo.
    d) Marchou decepcionada, pero pagou os cafés.
    De todos xeitos, prefiro verme no teu espello.

    Un saúdo e moitos ánimos

  8. Nada máis acabar de ler a tua entrada, querido e admirado profesor, pensei en aquilo que dicía Quevedo referente ó tono e ao sonido; falar sin ton nin son. Esas persoas teñen o encéfalo máis pequeño que o tamaño do paxariño color esmeralda chamado colibrí que ten o peso dunha cucaracha. Estou imaxinándome a esa rapaza entrando na cafetería toda descocada coa patilla das gafas inserta no canalillo intermamario disposta a atopar ó príncipe azul.
    ¡ Menos mal ! librácheste dunha boa. Seguro que antes de saír de Rianxo se escoitou ao pasar a palabra “imbécil” revirouse para ver quen a chamaba.
    Xa podes estar contento de haber topado ca muller do primeiro nome que existeu na historia, e de ter a moita xente que te le con afán.
    Moita saudiña profesor, moita saudiña.

    Desculpa todalas faltas ortográficas, que son bastante máis ca en castelán.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *