Román Arén. Noelia Gómez (Rianxo, 1995), xornalista e especialista en literatura comparada, obtivo con este poemario o V Premio de Poesía Gonzalo López Abente. O xiro, o movemento que vencella o “cortar o embigo / e enterrar o corpo”. Pero se “nacemos suxeitando a morte”, verso co que remata a obra, a autora vainos guiando polos arames dos lugares, mais verquéndolles unha outra mirada: “chegará o día / no que o mar / inunde toda a praza”. O coñecido estráñase, móvese, acompaña os desexos do corpo, nese “querer derruba paredes”, a saudade da infancia, sempre móbil na mirada. A necesidade da escrita para comprender ese mundo das mulleres que “non viaxan / non comen fóra / non bailan / retan o medo”. A poeta ergue, dende a fala, unha casa que pretende manter o equilibrio coas palabras, pero a ferida sangra “na gorxa os cristais da mañá / que te vin defunta / no cuarto branco / o sío máis frío”. Porque o que nos proe, queima, “arde o impronunciable”. A realidade está aí (o cordel, a cociña de ferro) nas cousas pero tamén aí aboian, xiran, a soidade, a dor, o choro, a “espiña nos ollos”. E aínda que “precisamos ás”, un non pode evitar falar de elexía na primeira parte do volume, “Contorno”, mentres que “Eixe” amosa máis o conflito, o compromiso, “caen follas no corazón / espiñas de estranxeira”. O libro non só merece lerse, merece unha reflexión atenta.