Galicia e os galegos na poesía castelá CXLII. Victoriano Crémer

victoriano-cremer-Román Arén. Victoriano Crémer (1907-2009) é o paradigma do que Dámaso Alonso entendía como poeta enraizado, comprometido anotaban outros, ou social, pero a definición de Dámaso Alonso é a máis acertada, xa que nos primeiros corenta o “compromiso” só podía ser expresado polos vencidos en clave expresionista, pesimista e simbólica, cando non relixiosa (que non nacional-católica). E Crémer, de orixe pobre, foi un vencido, como o foron Ramón de Garciasol, Carballo Calero, Leopoldo de Luis, Celaya e moitos outros.

O nome de Crémer vai asociado sempre á revista <Españada>, símbolo humanístico fronte ao preciosismo e neoclasicismo de <Garcilaso>. Comezou a súa carreira literaria con Tacto sonoro (1947), ao que seguiron Caminos de mi sangre (1947), La espada y la pared (1949), Las horas perdidas (1949), Nuevos cantos de amor y esperanza (1952), Furia y paloma (1956), Tiempo de soledad (1962), El amor y la sangre (1966), Los cercos (1976) e El fulgor de la memoria (1996), por citar só os máis importantes. En 1984 apareceu en León a Poesía 1944-1984. Polo demais, eu considéroo un dos grandes prosistas marxinados, con Gaya Nuño (outro vencido) por obras como Libro de Caín (1958), Historias de Chu-Ma-chuco (1970) ou o Libro de San Marcos (1980). Escribiu tamén ensaios e a peza teatral En la escalera (1940). Dicía Max Aub que a súa “condición obrera le presta acentos que en vano buscaríamos en otros tan o mas liberados, tan o más revolucionarios”. Imaxes plásticas, pesimismo, lingaxe directa, son características da súa poesía.

Publicou en revistas galegas e así, na ferrolá <Aturuxo>, e en 1954, publicou o “Poema del imposible sosiego” con esta dedicatoria: “Con tu libro, Miguel González Garcés”.

Victoriano-crmerlibro-de-canAsí es la vida, amigo, sin sosiego,/lejana y sola./(Lo que levantamos/al sol claro del día, es lo que queda/en nosotros de luz y de esperanza.)/El pulso breve de la sangre empuja/en dulces avalanchas; la mirada,/retenida en el gozo de las cosas,/es tan sólo deseo, ansia de vida./Pero no vida entera, tan remota,/tan dura y bella siempre entre la niebla./¿Dónde encontrarla si la furia opone/muros de pesadumbre a nuestro paso?/Cantamos en la noche; nos abrimos/surcos para la sangre, y va quedándome/vacío y seco el corazón: Así la tierra/amarillece sin sudor de hombre./A la imposible vida, sin sosiego/vamos, con odio; y el camino es largo,/y estamos muy cansados, y es muy triste/morir sobre las piedras, bajo el viento./Confundimos el tránsito y la vida,/a la que vamos -’como al mar los ríos’-/por entre hierros, mármoles, salivas,/irremediablemente desamados./¡No llegar es la meta!/Sin sosiego/el hombre busca, con palabras, vida./Y se llena de voces rencorosas,/de amargos ecos…

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *