Marina Losada Vicente. Fun unha nena ghiada. Ese era o meu natural, igual que ser faladora, moi faladora. Os castigos que recordo na nenez son todos por darlle á lingua. Na escola, no taller de costura de miñas tías, na igrexa. Tanto que un luns quedei sen recreo por falar na misa dominical. Mais esta non é a corredoira que toca hoxe, a cabeza ten estas cousas… gusta de facer pousada onde lle peta!
O caso é que fun unha nena ghiada. Xa podía estar arrabeando por algo, que sen permiso non o facía. Levaba días aguantando adoecida, inflamada, picándome todo! Non daba chegado a hora da liberación, aquela na que, por fin, se aliñaban todas as forzas do universo ao meu favor. A nova sabía a emancipación, tal que saíse da cadea. Si que era difícil que os maiores autorizasen cousa algunha que fose do meu gusto! Dábalo por feito. O “non” dábalo por feito. Trillado o “non”. Aburrido o “non”. Mais nunca esquecido. Nin preguntabas, para que? De porfiar, serían meus irmáns. Eu non insistía, aguantaba. Xa quedou claro, era unha nena ghiada, verdade avoa? De onde sacarías ti a paciencia se tiveras que retrucar a diario con netos e netas?
E aquí estou agora, neste xaneiro glacial, que anuncia bravas as febras de febreiro, lembrando aquel mediodía, cosida como cousa certa na memoria e na pel, cando a calor asfixiaba o corpo todo, na que por fin na casa autorizaban sacar a camiseta de felpa.
O de “facer pousada onde lle pete” dáseme moi ben. E, cos anos, vai de mal en peor: empezo escribindo sobre o tempo que fai, comento a última película que vin na tele e arremato falando dos paxaros que están quedando sen árbores para aniñar… E nestes días que ando de médicos -xa iba sendo hora de que me botaran unha ollada- aínda patino máis.
Eu tamén agacho os fináis das túas historias. Qué ben as sabes rematar!
Bicos, dende lonxe, e bonitiños sonos.
Fixen, hai anos, visita ao neurólogo, porque a falta de memoria me parecía grave. Díxome que tiña o número de neuronas que correspondía á miña idade. Será, máis teño que reforzar a memoria, apuntalala a cada paso, mesmo dubidar dalgunha miña certeza. Teño que aprender que son limitada e abandonar o costume de asegurar as cousas. Cambiar o “estou segura” polo “talvez”. Espero que as túas visitas médicas acaben pronto e ben, Carmen. Bicos desde este febreiro rianxeiro que se aventura traerá máis “febras” que as desexadas.
O que máis me quedou impactado é o cheiro das axilas das mulleres, que tiñan moito de humanidade e de común, e do que na casa me ensinaron a escapar. Sego buscando na roupa que non se lava ou que puxen pouco esa culpa. Hoxe é fácil. Máis nuns tempos nos que nin auga nin xabrón abundaban, e coas roupas que ían ao río unha vez por semana… Bicos, Magdalena.
Marina, ti nunca defraudas.
Estiven todo o tempo da lectura tapando o final para non destripar sen querer a sorpresa que agardaba o dito remate.
E así foi, alí estaba ela !
Fíxome recordar vellos tempos. Como filla única que fun, tamén me coidaban ou “descoidaban” en extremo pensando que así o facían mellor.
No corenta de maio os húmidos rodetes que circundaban as axilas xa nos pedían amnistía para soltar as camisetas e liberar a carne prisioneira.
Moi bo, Marina, sempre me sacas un sorriso.
Biquiños palmeiráns.