Mauricia Ces Quintáns. Toda a maldade no teu corpo. Toda. Toda a ira. Toda a sen-razón. Toda a violencia.
Meu meniño, como me doe o teu corpo. Como me doe.
Que me importa que o mundo se veña abaixo. Que importa que non quede un home sobre a terra. A ecoloxía. A pandemia. Que me importa.
Os golpes. As patadas. As marteladas.
A túa cabeza escachada. Os brazos esmagados. As costelas rotas. As pernas tronzadas. Meu meniño, a túa alma dóeme. A túa indefensión.
O teu relato está cheo de amor Mauricia.
Xa falei moito contigo hoxe, Ramiro. Todo o que che diría. Moi triste, ata nunca acabar. Moi amargo, porque non ten solución. Eu non a sei. Chorei moito esa mañá. Toda. É o único que podía facer para acompañalo. E a miña mañá é moi longa, ás veces. E choro cada vez que o penso. Os meniños, todos, é dicir, todos, e cada un deles, son a alegría de vivir, o sentido da vida. Somos nós, pero máis pequenos. Coa súa bondade e maldade. Coa nosa.
Parabéns por ese futuro que che naceu.
Moitas, desas e deses que non se poden dar, querido Ramiro.
Dos meus días de traballo no Caribe trouxen algunhas cousas, entre elas unha palabra que eu coido belísima: apapachar (abrazar con agarimo, con tenrura, con alma).
Pois iso, tempo teremos de nos “apapachar” cando isto remate Mauricia.
Ola, Magdalena. Grazas.
Si. É un pouco bastante forte, sen entrar dentro. Sinto tervos amolado o café de hoxe.
Non debera existir razón abondo que acade a comprender unha actuación tan desmedida. Tan desigual e desproporcionada, que leve a uns adolescentes a causar un dano tan grande e irreparable a outro, indefenso. Mágoa non discurran unha vacina que lles tire as frustracións, penalidades, e as súas secuelas.
Eu, a persona menos indicada, adoptaríaos a todos. Son uns un amores. Quero crelo. O creo.
Magdalena querida, moitas apertas.
Benvida, Mauri:
Xa facía tempo que non viñas pola Cafetería.
Triste relato o de hoxe, pero por desgraza moi real.
Parafraseando a Quevedo, “El insulto es la razón del que razón no tiene”.
E en moitos casos, se só quedase en insulto.
Moitos biquiños palmeiráns, querida Mauri.