Fidel Vidal. -Un día ben estraño o de hoxe. Mesmo a alguén se lle esqueceu a mochila nese curruncho.
-Algún estudante que non quere ir ao instituto.
-Falas por propia experiencia. Nunca fuches afeccionado aos libros.
-Aos libros de texto.
-Vanche máis os contiños.
-Mira quen vai presumir! Bos desgustos lle deches aos teus pais.
-E así acabamos, de elegantes estatuas de escaparate.
-Nunca peor. Sexa como for, haberá que avisar á encargada para que devolva a bolsa ao seu dono.
-E se non perdera o macuto, se a abandonou adrede?
-Velaí toda unha demostración de intencións.
-De malas intencións.
-Que queres que che diga? A min tampouco me gustaban as clases pero diso a tirar cos libros nun agacho aínda falta camiño.
-E vai e colocouno diante túa, precisamente.
-Non digas parvadas.
-Eu digo o que digo. Non protestes e que non o saiba a túa noiva.
-Ao mellor a bolsa esa é un agasallo para a moza. Unha sorpresa.
-Por non ter a boca pechada, falou o chistoso.
-Calade, por favor. Silencio.
-Parece unha sirena.
-Desapareceu todo o mundo. Semella que ficamos sós.
-Mirade. Un policía vestido de astronauta. Anda amodiño portando unha pértega de robot.
-E que fai?
-Acaba de levar consigo o macuto.
Esas elegantes estatuas de escaparate, dan moito de sí, ogallá sigan engaiolándonos por moito tempo, porque son nectar e ambrosía para o lector.
Moitos castos biquiñas da Castro castrofa. Outro día cóntoche o de castrofa, agora vou dar o meu paseo da mañá.
Que che preste o paseo. Mágoa non poder acudir á festa do polbo de hai unhas semanas, celebrado nese lugar privilexiado que é Palmeira, no seu paseo do marabilloso porto á beira do mar, do fermoso e nunca ben aplaudido recuncho acolledor e amable lugar entre dúas praias, unha recatada e recollida e outra elegante e disposta… (Non te queixarás, Magdalena, e iso que ti es do Brañal) .
Agardando pola castrofa van de volta castos biquiños.