Fidel Vidal. A arte é creación, unha actividade propia do ser humano como (in)capaz, como ser de carencias. Trátase dunha acción que nace da pobreza, entendendo esta como unha falta da que xorde a proeza de loitar contra ese oco que o distingue das outras especies. Un atributo grazas ao que intenta fuxir da natureza para ser novidade diferencial, mesmo un xeito especial e singular de ser no mundo. Desde a concepción “naturalista” na plástica, a creación puido verse limitada cando, nun principio, valorouse como unha formidable fonte de enriquecemento. Desde este punto de vista o creador interprétase actuando da mesma forma a como o faría a natureza. Algo se pon en marcha, e ese algo será a parte que o home creador vai ofrecer como potencialidade, un algo criador que intenta levar adiante, de realizar, de facer real unha nova forma ou completar a incompletude que o (dis)conforma. Non debemos esquecer que a auténtica obra (de arte) amosarase sempre como obra aberta, como inacabada.
A natureza encérrase harmonicamente en si mesma e, aínda variable, farase, é, repetitiva -pero non tautolóxica como acontece con toda obra de creación artística en tanto referente a si mesma-, e suxestiva e estimulante cos elementos suficientes para continuala nas súas distintas variantes, ou ampliarse noutros territorios como a crítica (a crítica creativa) ou a recepción do espectador (empático e/ou activo) como receptor captador/catador de tal obra, alén do gusto ou do desgusto que a mesma produce.
A cousa derivou e tomou un rumbo ben distinto no intre en que se deu un corte, unha ruptura con esa maneira de entender a arte como aleitada nos pastos imitativos ou narrativos da natureza -incluídos os máis variados estilos con todas as glorias e matices que lle queiramos engadir-, sen deixaren de copiar ou de se “inspiraren” na natureza, sexa descritiva, visible ou palpable. Debemos a Paul Klee a frase que abriu novas perspectivas opóndose a esa forma de moverse no mundo da arte: “A arte non reproduce o visible. Fai visible”.
Hai unha frase moi boa de joan Miró, cando o catalán escoitou que alguén lle chamou mamarracho pola maneira en que pintaba, el contestou que tardara unha vida en aprender a pintar coma un neno.
A de Paul Kle, vai agora mesmo para a miña libreta vermella.
Mágoa non poder meter o contido enteiro da tua entrada na mesma libreta da arte.
Esta vez vou a mandarche un anagrama que vai moi ben para ti: ACUDES a enseñar al que no sabe. ACUDES = EDUCAS.
Moitos castos biquiños da Castro castrofa.
Joan Miró respondía coa mesma inxenuidade e autenticidade a como podería pintar os seus cadros, sempre magníficos, unha verdadeira festa. Paul Klee, que pintou o ritmo e a música coa mesma delicadeza a como se pode acariñar un cativo, non só deixou a frase senón que se dedicou a facela real, plasmándoa nas súas obras, que merecen ser contempladas a cada pouco mesmo en reporoducións, como unha forma de tomar aire fresco. Un rompedor, un apaixonado das artes, unha mostra do feito de que unha obra de arte, antes de nada, debe ser unha idea. Giacometti aburríase elaborando as esculturas, el preferiría contar cun axudante que o fixese, que levara as súas ideas ao barro ou ao bronce. E por aí. Unha forte aperta para esta atennta Magdalena do Brañal de Palmeira, sempre disposta coa libreta vermella. Bicos doces e castas bicas.