María Xesús Blanco. Doe. Nuns días sería o concerto en Leópolis. Doe moito.Varias semanas preparando a peza para piano en honor a Stefania Turkewich. E mira agora onde estamos. Nun vagón ateigado de anguria respirando este aire sen luz. Coidando da vida nun tren que nos leve a algunha parte. Irena leva horas calada. Śo mira de cando en vez a través do vidro. E envólvese no abrigo verde con teima. Useino ata o inverno pasado e a ela aínda lle queda grande. Mergúllase nel como se fose o único refuxio. Está pálida. Vai frío. Moito. Máis que en Kiev. Pide unha bolsa. Está mareada. Tenta vomitar pero non é capaz. Dígolle que peche os ollos, que non mire pola xanela. Aí fora, na negrura da noite, non hai acubillo. Tenta falarme coa súa boca triste pero non di nada. Quedan moitas horas de viaxe por diante. Lémbrolle o que dixo papá, tentado esbozar un sorriso. Que este horror sen senso remataría axiña. Pecha as pálpebras e o seu corpo de nena consegue, ao fin, acomodo no asento. Mentres, abro o bolso e reviso a documentación. Non parece o meu. Sempre levo cousas innecesarias. Mais agora cada papel, cada obxecto, ten un lugar asignado. A miña entrada para o concerto tamén. Co nome da miña irmá pequena en letras grandes. Acabamos de pasar Cracovia. Ninguén fala. Irena colle a miña man e apértaa con forza. Sei que pensa en papá. E oxalá, tamén, nos acordes da súa partitura para piano.