Agustín Agra. O pasado xullo recibín unha chamada telefónica do amigo Serafín Marcos. O venres 24 é a festividade de santa Cristina –comezou a contarme de xeito sumarísimo– e os da comisión de festas encargáronme dar o pregón. Naquel primeiro intre da conversa, debo confesalo, temín que me fose pedir a min a redacción. Mais o asunto non ía en absoluto por aí.

O meu amigo quería un escrito, certo, mais tamén lle pedira un semellante a outros compañeiros. O que todos nós tiñamos en común era que viviamos, ou o fixéramos, nalgún dos lugares da parroquia; quería, xa que logo, que escribísemos o que ese feito nos puidese suxerir. A súa idea era amarrar aqueles textos ao globo que ían soltar nas festas e deixar que voasen ceibos cara a onde a fortuna os levase. Se logo por casualidade aparecían, tiña moitos meses por diante para decidir que facer con eles no pregón do seguinte ano.

            Eu crieime n´A Calzada, freguesía de santa Cristina, nunha casa que meus pais encargaran construír –malia que papá falecera aos poucos meses e non chegara a gozar dela–, e nela vivín un feixe de tempo. Daqueles primeiros anos gardo recordos entrañables e acerca deles quixen escribir no texto. Quería falar das verdades que me ditaba a memoria; de Rilke e do territorio da infancia. Pero as historias necesitan levedar. Precisan de tempo e acougo. Deben madurecer na cabeza antes de ser escritas ou contadas. Antes de ser materializadas. E o texto que me saíu non encerraba vida; sen haber impostura, que non a había, carecía dela.

Quizais fose polo escaso tempo do que dispuxen para escribilo –apenas dous días, moi pouco para o meu lento ritmo de escrita–. Quizais porque en abril do ano pasado unha parte da casa ardeu e, logo do incendio e a súa posterior venda, a ferida aínda estaba dolorosamente aberta, impedindo o acougo e a distancia precisas. Quizais. Daquela –non convencido do meu traballo e case arrepentido da súa entrega– confiaba en que, con sorte, o globo e a súa carga, arrastrados polo impulso dun nordés arroutado e toleirón, caesen no mar.

Vacua esperanza a miña. Ás tres semanas, no embalse de Cernadilla, provincia de Zamora, o texto apareceu.