Lois Agrelo Arxóns. Atópome sentado, tecleando. Érgome. Continúo sentado tecleando. Mírome con curiosidade. Afástome do escritorio. Sigo tecleando. Dou un paso, a modo de experimento. Deixo un rastro. Miro pola ventá. Copias da miña persoa cristalizadas no tempo. Eu, sincrónico. Diríxome cara á porta, formando clons que quedan atrás miña con cada paso. Sigo tecleando. Abro a porta. Estou de pé na habitación. Pola ventá vexo pasar unha gaivota. Paso por debaixo do marco da porta. Taca-taca, sinto rebotar as teclas debaixo dos dedos. Miro cunha mestura de lixeira satisfacción e principio de orgullo os carácteres na pantalla. Cincocentos trinta e oito, agora uns cantos máis. O salón-cociña esténdese diante miña. Aínda teño tempo. Non observo nada novo na ventá, excepto unha noite clara. Abro o caixón dos cubertos. Collo un coitelo, corto unha rebanda de pan. Sigo parado no medio do dormitorio, agardando. Como pan. Paro de teclear. Deixo o coitelo. O texto está pola metade e preciso reflexionar para ver como pode continuar. Pola ventá vese a luz da lúa chea rebotando contra as pedras molladas. Abro a ventá e tírome. Como máis pan. Continúo a escrita, con novas e excitantes ideas. Indo cara ao sofá, tropezo cun moble. Séntome no sofá e prendo a tele. Noto o aire do dormitorio un tanto frío, interrompo a escrita para pechar a ventá. Empezo a preguntarme que fago parado de pé no medio do dormitorio. O vento conxelado rabúñame a cara e non logro ver o fondo do acantilado; non por falta de luz senón por ter os ollos pechados. Boto un berro e cágome no moble. Teño o coitelo na man. Na tele non dan nada interesante, toca facer zapping entre diferentes versións da tele-tenda ata quedar durmido ou inconsciente. Estoume inflando a pan, vou rematar a barra enteira. Móvome en silencio en dirección ao dormitorio. Encollo as pupilas e estalo os dedos; sinto que o texto se achega ao seu clímax. Acábaseme o tempo, só quedan cincocentos corenta e un, agora uns cantos menos. Comezo a notar o peso do sono, afúndome pesadamente no sofá coa cara iluminada pola televisión. Rematouse o pan, boto a chorar desconsoladamente. O dorso da man báteme contra unha pedra saínte, creo que rompín un par de dedos. Véxome entrar cun coitelo na man no dormitorio. Levanto o brazo e penso en baixalo. Agárrome do brazo e golpéome na cara, deixándome inconsciente. Esnaquízome contra as rochas molladas e o que queda de min vaise axiña coas ondas. Remato o relato.