Alberto Piñeiro. Despedinme de Jackson cun hipócrita e sorridente “encantado de coñecerte” antes de darlle tempo a descifrar a miña resposta; comenteilles a Luis e Teodoro que ía pasear un intre polo xardín e afasteime da cafetaría ollando a saída da lúa polo horizonte, lembrando cando na Lomba agardaba trala fiestra do despacho a súa aparición sobre o Castro Barbudo. E sentín que tiña morriña. E coido que aquela noite tería soñado coas luces de Pastoriza, Ourille e Hermide, ou co son dos foguetes e das orquestras estivais atordando os penedos na carballeira de San Ramón, ou co Castriño, co monte Castelo ou co val do Laxoso, pero o ronquido de Teodoro era tan poderoso, incrementado inda máis por durmirmos nun espazo pechado, que só puiden soñar co silencio que nunca chegou. Así foi ata o mencer. Daquela souben que meu sogro experimentara o mesmo ca min.
-Teodoro, non peguei ollo por culpa túa.
-Ronco moito? –Preguntou retoricamente o seu sobriño.
-Iso non era roncar –contestou Luis-, debe ter outro nome… Vibraban as camas, o ventilador, a mesa, a cadeira e as paredes. Parecía que a habitación tiña vida, que inspiraba cando ti o facías e que expiraba contigo. Dábache patadas e parabas un intre, pero decontado seguías…
-Con razón sentía ás veces un formigo nas pernas –interrompeu Teodoro a seu tío-… Ben sei como ronco… Hai algún tempo fixen unha viaxe na compaña doutros transportistas. Despois de dez horas conducindo, paramos a descansar nunha finca dun cliente. Guindamos os chinchorros entre as árbores e os camións a puxémonos a durmir. Cando espertei, todos marcharan xa. Collinos máis adiante, á hora do xantar, nun dos poucos restaurantes que había na beira da estrada. Dixéronme que se foran porque non podían pegar ollo… Pero á terceira noite xa se acostumaran…
-Acostumaríanse a non durmir –concluíu meu sogro.
Apenas pasaban das sete da mañá, pero tiñamos présa en resolver os asuntos de Teodoro, así que despois dunha moi agradecida ducha matinal e dun café da Gran Sabana (porque o de Carúpano xa o rematáramos), ben vestidos, perfumados e peiteados, saímos pola porta da habitación, cargamos a equipaxe e dispuxémonos a arrancar a camioneta. Xusto a acababamos de acender cando un puño golpeou no cristal da fiestra de Teodoro.
-Ei! –Gritou Jackson.
-Que pasou? –Preguntou Teodoro mentres baixaba a fiestra.
-Teñen Viagra? Ou Cialis, tamén me vale. Onte vin que levaban varias bolsas de Farmatodo ateigadas.
-Levamos, si, pero ateigadas de víveres, non de medicamentos –aclarou Luis.
-Vaia!… Hai semanas que ando na procura de Viagra… Para os homes da mina, non para min… Aquí está esgotada, pero ás veces tráena de Puerto Ordaz… Seguro que non a teñen? Estou disposto a pagala ben…
-Pois non, manito. Pero se volvemos podémoslla traer –dixo meu sogro amablemente-… A miña filla é farmacéutica e traballa en Farmatodo.
-Con catrocentas ou cincocentas caixas chegaría –indicou Jackson.
-Catrocentas? Tantas? –Estrañouse Teodoro.
-Teño moitos mineiros… As horas extra págollelas en especie…
-Dacordo, manito. Denos o seu número de teléfono e, se regresamos a Santa Elena pronto, traémoslle a Viagra –dixo Luis mentres procuraba no peto do seu pantalón un papel no que apuntar o número de Jackson.
Así que nos despedimos del e Teodoro subiu o cristal, dirixinme a meu sogro:
-Seino… Fixo iso por quedar ben.
-Bueno… –Tardou un chisco en respostarme-. Ti es o seu home… Podes dicirlle a Lore que che venda catrocentas caixas de Viagra… Seguramente Teodoro ten viaxes que facer nos vindeiros meses a Santa Elena e ao Brasil…
-Ha, ha, ha! –Escachou a rir Teodoro-. Si, Alberto, podes ir xunto á túa muller e dicirlle que che venda catrocentas caixas de Viagra… ou de Cialis, que che dá igual… Incluso lle podes aclarar que, por suposto, non son para uso propio, senón para revenderllas a un tipo da Gran Sabana que llas dá en aguinaldo aos seus traballadores… Ha, ha, ha!
-Eu non penso mercarlle á miña filla catrocentas caixas de Viagra –xustificou Luis unindo a súa risa á de Teodoro.
-Coido que o Jackson vai ter que procurar outro comercial –suxerín.
-Ou a pagarlles as horas extra aos obreiros en bolívares –recomendou Luis.
-Ou a condenarse a perder algunha amante –rematou Teodoro.
Abofé que rimos a esgalla a conto do Jackson, así como, pasado o transo, dos ronquidos de Teodoro e, sendo sincero, tamén do nome do xerente do hotel. Máis que do nome en si, cuxo étimo aclara a ausencia de tono peiorativo ou de relación co que abusa das drogas, en particular co contido do relato alusivo de Teodoro, no que narra o que experimentou ao escoitalo por primeira vez:
-Xúrovos que non sei como puiden conter a risa. Sentinme como aquel garda romano da película A vida de Brian, cando Poncio Pilato lle di que ten un gran amigo en Roma chamado Pijus Magnificus… que, ademais, está casado cunha tal Incontinencia Suma… “Ola, son Drogón”… Se o repite outra vez coido que non había poder aguantar… Alberto, tes internet no teléfono? –inquiriume Teodoro sen deixar de rir.
-Si.
-Por curiosidade, podes buscar que outros santos se celebran o dezaseis de abril?
-Déixame ver… San Optato –respondín.
-Vaites! Aínda vai ser que Drogón foi ben escollido! –Comentou Teodoro.
-… Tamén San Contardo, San Toribio, San Fructuoso de Braga,…
-Ves? Fructuoso… Moito mellor –continuou divagando o carupanero, con esa graza que el ten-… Incluso Toribio… Pero Drogón… Alguén con ese nome nunca chegará a rexentar un hotel decente…
-Por certo, estou lendo algo sobre a vida de San Drogón –dixen mentres ollaba unha páxina web de contido católico-. Segundo a tradición este santo francés tiña o don da bilocación, que é a capacidade sobrenatural de estar en dous sitios ao mesmo tempo.
-Esa é a que lle fai falla ao Jackson –apuntou picaramenteTeodoro-, máis que a Viagra.