Breve crónica con barra e sol

mariña
Na presentación de «Boca de gárgola», en Rianxo

Mariña Pérez Rei. O día era longo por ter o corpo nervioso de maio. Un chisco debedor das raiolas tímidas entre a borraxeira. Tamén desde o ceo da boca, unha estraña luz acompasaba as palabras. Bulicio e festa na xente de Rianxo porque ninguén nos roubaba o Sol. Máis ben, os seus últimos desexos víñanlles tomar a medida exacta aos remos ata sinalar a distancia matemática das casas. Tamén no rostro se sentían as súas poutas ao furgarnos na intimidade.

Por enriba de nós, a barra: un monstro mariño soerguido nunha cabeza vertical e branca na hora d´o sol-por-se. Semellaba observarnos e rir, ameazarnos co seu poder de besta, abrindo a boca soberbia, mais babeando por si coma un babión. Todo contido nun azul agrisado e artúrico, probablemente nacido nas foxas atlánticas e anainado nas rugosidades que lle emprestan á voz as Furnas. Un rouco algodón que -din os que entenden- só vén prognosticar bo tempo.

A súa presenza física pairaba ao lonxe sobre os montes tranquilos do Barbanza, que intuían o verán agardando ao fondo da ría. Daquela, precipitouse a noite coma un mascato con fame e fomos ficando sos, falando de poetas coma quen anda ao mar.

É aí onde latexa o corazón do amigo Cartea e a voz cantareira de Ana Costas; a cámara curiosa de Martín, toda a xenerosidade de Labandeira, a calor de Helena e Rábade, a ilusión de Silvia, o ferro dun mestre artesán; aínda na distancia acompañan Carou e Losada, suman as irmáns Baleirón e os versos dalgún marqués. As palabras abican buscando un vieiro dentro da liña inexacta da primavera e a guitarra descose algúns acordes tenros. Os ollos do público son interrogantes e lúcidos. Todo o serán deriva entón en brétema, noite, risas, medidas de versos e viños.

A escusa? Boh?! Calquera libro!

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *