Francisco Ant. Vidal Blanco. Todos os que algunha vez fomos a Lugo con Xulio pola A-6 sabemos onde queda o regato do Cepelo, porque sempre que o cruza anúnciao cos versos que Manuel María lle dedicou: «Malia ó teu nome sonoro eres regato e non río». O Cepelo debe ser o único regato que ten o seu nome estampado con letras do Ministerio de Obras Públicas e en vía tan principal, como se dun grande elemento da paisaxe se tratase, en igualdade de condicións ca outros caudalosos ríos ou populosos lugares, e sen embargo non é máis ca un rego que pasa caladiño, circulando mansamente por debaixo da autoestrada, onde seguramente a troita máis grande nin sequera dá a talla. El só é un coma tantos deses mil ríos que lle dan fama a Galicia e nin sequera aparecen nos atlas. O poeta da Terra Cha pensou nel como exemplo de humildade, como podía pensar nalgún paisano veciño da súa casa de Hortas que, sen destacar sobre os demais, aporta o que ten para engrandecer a terra pola que pasa, para regar as eiras e para contribuír co seu fío de auga a outros ríos máis famosos. Pensou nel como pensaba en tantos seres que co seu diario ben facer, lento ás veces, minúsculo tal vez se o comparamos con todo o que logo sae da fábrica ou do obradoiro, e sempre sen darlle muíño ó vento, permanecen no anonimato.

Nestes días fálase e falarase moito da súa obra, recitaranse e cantaranse os seus poemas, analizaranse os seus versos polo miúdo, pero, para estas liñas, deixo a un lado o poeta irónico moitas veces, minimalista algunhas outras, social e comprometido sempre, apaixonado e profundo, que endexamais deixa de amosarnos como todo forma parte de nós, da nosa vida, das vivencias e ata das mesmas aspiracións; hoxe quedo co poeta que é quen de elevar ó cume da poesía ata unha diminuta palla de centeo. E quedo con esta parte, porque cada vez que cruzo ese regato chairego, aínda que eu vaia pola autoestrada e el por debaixo agochado entre a follaxe, lembro a quen, nas palabras do poeta, é unha vea rumorosa que camiña humilde e sinxelo, sabendo que o seu caudal nunca encherá un encoro, e entón, como se un interruptor lle dese paso a todo un fluír de imaxes, acoden a revestir o poma tantos famosos que montaron os seus talleres con mans anónimas, tantos arquitectos que non citan ó albanel ou ó canteiro, tantas homenaxes ó xefe e tan poucas á man de obra. Tantos regatos sen nome, sen os que non se podería augar o millo, ou mover un rodicio.