Natalia Carou. Pecho os ollos e lembro as historias antigas que tanto me gustaba escoitar da miña avoa. Nas noites de muiñada, os mozos e mozas da aldea moceaban, cantaban e bailaban para escorrentar a letarxia, entre teas de araña que cobraban estrañas dimensións ó apousentarse nelas o po branco da moenda. Ela pintaba bicos furtivos resgardados pola penumbra do luscofusco na espera da súa quenda.

A súa voz resoa na miña cabeza cun cantar antigo, unha noite no muiño, unha noite non é nada, unha semaniña enteira, esa si que e muiñada. Podo imaxinar a música muda que facía xirar as saias voadoras das mozas, acariñando co refaixo estas pedras que agora levan garabata de lique e groso abrigo de veludo verde. Podo sentir o recendo do gran pulverulento e escoitar o ruído da moa, xirando infatigábel ó redor do seu eixe.

A miña historia nace aquí, entre prados, ríos e arboredas como choraba Rosalía, entre as paredes frías deste muíño que foron testemuña dun amor primixenio. Agora todo é silencio, pero estas pedras vibran coa presencia incorpórea dos meus antepasados.

Estreméceseme a alma ó accionar o mecanismo que fai xirar a moa, escoito o que me quere contar mentres o aroma fresco dos carballos me achega o tacto inerme duns dedos que xa non percibo.