X. Ricardo Losada. Oía un deses marabillosos concertos de Barahúnda desde as escaleiras da igrexa de Rianxo cando, de súpeto, un vello sentado preto de min, e algo bébedo, levantouse, acercouse á tarima do grupo e berrou: Un chascarraschás! Como Barahúnda acababa de interpretar unha cantiga galaico-portuguesa que aínda aumentou máis o silencio da praza, pensei que aquel borracho quería que o grupo fixese honor ao significado do seu propio nome (ruído e confusión grandes) e ofrecese un repertorio menos íntimo. Sabendo que estaba borracho, non vou criticalo por non captar a ironía que aniña no nome do grupo. Ao contrario. Gabareino. El viu no cartel anunciador un grupo chamado Barahúnda e foi ao concerto convencido de que sería unha banda heavy ou, cando menos, de rock duro. E aínda que o grupo lle gustaba (aguantou educadamente todo o concerto), déranlle gato por lebre, e se non protesto nin estando bébedo, debeu pensar, a ver cando protesto.

      Pero ese non foi o tema que se apoderou da miña mente aquela noite senón a palabra chascarraschás. Había moitísimo tempo que non a oía e, aínda que sabía que estaba relacionada coa música, non recordaba con precisión a que se refería. Intentei recordalo ata que me dei conta de que, desde que cumprín cincuenta, os recordos tardan en brotarme uns minutos, e sempre que pense noutra cousa. Efectivamente. Ao pouco, falando cun amigo dos Xogos Olímpicos, recordei que chascarraschás era a onomatopea do roce das cunchas e, como consecuencia, tamén recordei que a pianista de Barahúnda, nun momento da actuación, deixara o silencioso piano e fora tocar o ruidoso pandeiro ao outro lado do escenario, xusto onde o borracho pedira o chascarraschás. Dubidei se sería por casualidade, pero axiña decidín que non. Barahúnda rexeitando a súa propia ironía para cumprir a literalidade do significado do seu  nome que pedía aquel borracho era un xesto tan fermoso que nin borracho o obviaría.

     O día seguinte lin un artigo na prensa sobre unha conferencia inédita de Borges na que o escritor arxentino fai referencia a unha curiosa palabra, carancanfunca, que descubrira nun dos tangos que a el máis lle gustaba, El choclo. Borges conta que cando oíu esa palabra por primeira vez preguntoulle a un amigo que significaba, e o amigo díxolle que carancanfunca significa o estado de ánimo dun home que se sente carancanfunca. Pero Borges, que tiña pinta de non terse emborrachado nunca, díxolle ao amigo que hai un adagio latino que prohibe que o definido entre na definición, e ao amigo non lle quedou outra que aclararlle que carancanfunca é ese estado de ánimo no que un ten ganas de facer barullo e romper farois. Foi entón cando decidín escribir este artigo. Acabábaseme de ocorrer a que, probablemente, será a mellor frase da miña vida: Oíndo a Barahúnda un borracho pediu un chascarraschás porque se sentía caracanfunca.