Tarde piaches

58Antón Riveiro Coello. Nos anos oitenta, cando eu estudaba o bacharelato, un compañeiro moi arroutado aproveitou o despiste dun profesor para lle apañar o exame que, previsiblemente, nos ía poñer unha semana despois. Este rapaz, que non era grande cousa coma estudante e adoitaba suspender algunha que outra materia, convocou a toda a clase nun recreo para lle ofrecer as preguntas do exame a quen quixese, iso si, adaptando o número de respostas a unha nota que fose crible en cadanseu caso. E púñase el coma exemplo, porque só ía contestar tres das cinco preguntas para sacar un ben que non se afastase do suspenso da anterior avaliación. Todos aceptamos saber as preguntas e conformámonos con subir un pouco a cualificación anterior. Só o dez estaba reservado para a chapona da clase, que tamén era a única que nos podía dar as solucións correctas das cinco preguntas. Pois ben, como xa tiñamos as respostas, ninguén estudou e, cando chegou o día, atopámonos coa desagradable sorpresa de que ningunha das preguntas coincidía coas do exame roubado.Curriculum2 A desolación foi total e suspendeu case toda a clase, agás a chapona que sacou un ben raspado, unha mancha no seu expediente que a levou a lle contar o suceso ao profesor. Talvez por medo, non se atreveu a lle dicir o nome do ladrón do exame, pero o fondo do asunto é que ela non asumiu a súa responsabilidade e procurou unha saída desesperada ao seu desastre botándonos a culpa aos demais. Pola contra, o compañeiro que roubou o exame confesou de xeito voluntario diante do profesor e gañou o respecto dos compañeiros. E ela, que xa non tiña alá moitos amigos, coa súa delación perdeu os que lle quedaban. Curiosamente, chamábase Cristina, como a presidenta da Comunidade de Madrid, que agora seica non lle interesa o seu Máster. Tarde piaches.

2 comentarios en “Tarde piaches

  1. Apreciado Antón:
    Cuando mi hija mayor estudiaba bachillerato, uno de los compañeros que vivía cerca del Instituto se imponía el desagradable trabajo de vaciar los cubos de la basura -de aquella, todavía no se reciclaba- hasta encontrar los fotolitos de los exámenes. En una ocasión les salió el tiro por la culata porque algo se olió el profesor -al principio entusiasmado con los logros obtenidos con aquel plantel de zoquetes- o tal vez porque alguien le dio el soplo causando una terrible decepción en el docente, me figuro.
    Estoy convencida de que en la etapa de estudiante el que más y el que menos vivió algún episodio de este estilo. Yo, tonta de mí, era tan idem que nunca se me ocurrió meterme en semejante lance por miedo a que me pillasen. Y aun así me pillaron en una ocasión sin haber cometido delito: al entrar en un aula para realizar un examen de Religión, me facilitó un programa una compañera que salía de la primera tanda de ejercicios. Dejé el programa sobre el pupitre, sin mirarlo siquiera, con tan mala fortuna que al pasar por mi lado el profesor se puso a hojearlo -y ojearlo-. El programa en cuestión estaba “iluminado por todas partes”. Y era de una alumna aventajada… Si el profesor reconoció la letra, no trascendió.
    Al finalizar el examen, me condujo a su despacho. Menos mal que mis explicaciones fueron convincentes. Pero creo también que mi apellido -igual al de un conde del que había dado clases a una hija, alumna modélica – había jugado un papel importante en la supresión del castigo… Hasta me puso nota. (Lo que nunca llegué a saber es si el profesor era conocedor de la existencia de una rama plebeya del mismo apellido).
    Mis felicitaciones a mi admirada Magdalena que siempre tiene a punto la respuesta perfecta.
    Un abrazo a los dos.

  2. Querido Antón; hoy, toca recibir a la familia y estoy un poquito acelerada, las artes culinarias exigen tiempo, no obstante, quiero dedicarte gustosa, unos minutos para contestar a tu “Tarde piaches”.
    Voy a echar mano del genial Quevedo, porque creo que le va como anillo al dedo lo que le escribió en una ocasión a Juan Pérez Montalbán, para todos aquellos que quieren presumir de lo que les falta.
    Este citado señor, era un censor que perseguía a Quevedo con inquina. Personaje de gran influencia en la Corte, protegido del conde duque. El “doctor” Juan Pérez de Montalbán, como gustaba presentarse, padeció la justa respuesta del poeta madrileño que le dedicó este epigrama:

    El doctor tú te lo pones,
    el Montalbán no lo tienes,
    y así quitándote el don
    te quedas sólo en Juan Pérez.

    Besiños palmeiráns, querido Antón, otros quehaceres me reclaman.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *