Mariña Pérez Rei. O día era longo por ter o corpo nervioso de maio. Un chisco debedor das raiolas tímidas entre a borraxeira. Tamén desde o ceo da boca, unha estraña luz acompasaba as palabras. Bulicio e festa na xente de Rianxo porque ninguén nos roubaba o Sol. Seguir lendo Breve crónica con barra e sol
Mariña Pérez Rei. Esa estraña relación entre o mundo das palabras e o diñeiro. O mecenado. A dubidosa sombra dos dereitos de autor.
Dun lado, Mark Zuckerberg vainos ensinar a ler coa exquisitez dos de Silicon Valley. O facebookiano, a través do seu sistema de contactos, propón ler un libro quincenal para debater sobre el nun club de lectura. Seguir lendo Lector Zuckerberg
Mariña Pérez Rei. Un aire desorientado e un pranto algo sarabiado. Talvez dous síntomas da entrada discreta da primavera en lascas de adobío pubescente. Porque a primavera ten esas cousas dos adolescentes: as doncelas miran tenras o seu móbil coma antano para as fitas do combate, agardando que ocorra algo. A pouca distancia do consabido suceso -intransixente- o inverno cabalga un paso seguro ao pasarmos ao carón. Porque el é de seu moi teatral co estrondo dos tronos. Seguir lendo Vagabundaxe e insubmisión
Mariña Pérez Rei. O barqueiro vai e vén. Na súa cíclica viaxe traslada semente e louza viva. A canda si leva o mellor da illa para protexelo da enchente uniforme. Con esa intención, move os soños e as ilusións ata terra firme na procura dun tempo seco, por asollar as humidades naturais dos pequenos moais. Na época das choivas acubilla as crianzas máis fráxiles, móveas á outra beira para que a acqua alta non as anegue co lodo da súa insólita violencia.
Cando se despraza pola ría, o barqueiro evita que cadren na mesma barca presa e depredador, solpor e amañecida. Seguir lendo Educando “Moais”