Ignacio Castro Rey. Quixo imaxinala durmida. A xanela da alcoba aberta de pau a pau; as verdes ramas que se asomaban a ela; o frescor da mañá; o aroma dos álamos, das lilas e das rosas; unha cama e unha cadeira, e sobre esta o murmurante vestido da noite anterior.

Unha andoriña non fai verán, díxose, pero aquí un só bico accidental -e non precisamente na boca, en contra do que suxire a portada desta edición- cambia durante meses unha vida anódina, arrincándoa do seu tedio e a súa tristeza. Non ser ninguén aparece neste conto de Chéjov a condición para desexalo e soñalo todo, para imaxinalo todo. Seguir lendo O bico, de Anton Chéjov →

Ignacio Castro. Os anxos non é seguro que existan, pero as sombras si, e estamos aí sempre. Poderíase dicir deste libro de Ramón Torrado, editado por Axóuxere, o que Carrère di de Limónov: por alucinante que pareza, non é ficción; este home existe, é unha persoa real que se pode coñecer. Todo o narrado en Torino ocorre hai poucos anos, entre Rianxo e Turín. E de certo xeito segue, como a banda musical que acompaña este traxecto existencial, pois dunha verdadeira viaxe nunca se volve. Se xa non é doado escribir sobre outro sen facelo en círculo, dende e sobre o fondo de si mesmo, menos aínda iso é posible cando o obxecto da nosa mirada ten as veas abertas e non se oculta a vida atronada do seu autor. Seguir lendo Do Araño a Torino →