Marina Losada Vicente. No lavadoiro de fóra, os trapos a remollo, na espera de que a siña Ernesta meta man neles, frega que te frega, ata volverlles a cara negra en cara relucente. A botella da lixivia nun estante que fai a propia parede; o cepillo de pugas duras; o xabrón do lagarto, agora que non queda daquel que facía coa graxa do porco; un pequeno tendal, da altura da súa figura minguada. A filla e a neta berran, pero ela insiste en que non hai lavadora no mundo que deixe un trapo como debe de deixar.
O bisneto puido pintar cun rotulador permanente nun caderno, na parede e, de rebote, na propia roupa. É a súa camiseta preferida, polo que a nai pensou de contado nas boas mañas da avoa. A siña Ernesta probou con canto puido, mesmo mercou lixivia para cores. Empapouna con viño branco, que quita as manchas do viño tinto. Refregouna co zume da amora verde, que vence a amora negra. Intentouno con amoníaco… Esperou a que abrise o sol, ao que encomendou o encargo coa prenda enxaboada. Nada comía aquel negro no teimudo algodón. Pescudou onde mercaran a camiseta. Conseguiu unha igual. Lavou nela, retorceuna e deixouna no tendal para que a recollera a neta, sen dicir cousa algunha do engano.
—Grazas avoa, segues sendo a mellor lavandeira do mundo! —díxolle Sarabia recollendo unha prenda que mantiña a etiqueta, cousa que ela cortara, nada máis mercala, para evitar rozaduras no neno.
Bo día: Cando abro este blog e leo o título da nova entrada, sempre intento adiviñar quen está detrás. Cando o título é meu, busco na memoria o texto. E non sempre acerto. Pode pasar máis dun mes entre que o envio e se publica. Eso lévame a pensar de novo na importancia dos títulos. É difícil para min buscar un título que resuma o contido e que, ao mesmo tempo, non dea pistas sobre o que vas a ler, que permita manter certa tensión no lector ou na lectora. Grazas polos teus comentarios, Naty. Bicos.
¡Es curioso Marina! En cuanto leí Trapos, pensé en ti. Os lavadoiros, os trapos a remollo; a lexivia, sabrón do lagarto.- Os tendais no salido, ¡cuánta añoranza!
De niña recuerdo, que la mejor lejía era retorcer la ropa mojada y echarla sobre la hierba de la huerta. Luego, de enjabonada, la ponían al sol rociándola con agua de vez en cuando.- Y de ese lavado manual con “sabrón do lagarto”…, lograban que, de unas sabanas amarillentas, apareciese un “Blanco Nuclear”.- Al parecer era la marca de un producto blanqueador que usaron- más tarde-, nuestras madres y abuelas para lavar sábanas y ropa blanca.- Lo que era evidente, es que las sabanas blancas, tendidas al sol en las cuerdas de la casa de las abuelas; eran de un blanco perfecto.
¡Qué despiste el de la abueliña! La nieta se dio cuenta de que había comprado la camiseta, porque todavía en el tendal, conservaba la etiqueta.- Aun así, le dio las gracias diciendo que era la mejor lavandera del mundo. Grandes abuelas, grandes madres, y encantadoras nietas.
Me gustó tu narrativa.
Un abrazo desde Palmeira.
Levaba duas semanas sen poder escribir aquí desde o móbil por non ler a letra pequena dun erro aviso: cubrir nome e @. Falta de vista e de atención. Bicos de novo.
Grazas Magdalena. Alégrome de que intentes facerte co móbil. Debemos intentalo polo menos. Pecharse aos avances é pouco efectivo. Van a estar aí queiramos ou non. Bicos
Querida Marina:
Como estoy contestàndote desde el móvil
( el ordenador lo está revisando nuevamente el “internista” ) poco puedo decirte, pues, con la pequeña letra que me dispensa el aparato y mi senescente retina ,solamente manifestarte mi admiración, pues siempre me dejas presa de admirativo asombro con tus comentarios que poseen esa vis cómica extraordinaria.
Biquiños palmeiràns