Escrito con sombreiro

imagesX. Ricardo Losada. O gran matemático alemán David Hilbert recibiu un día na súa casa un profesor da Universidade de Gotinga que, en canto se presentou, quitou o sombreiro e sentou onde lle indicou o anfitrión. Pouco despois Hilbert que, con toda seguridade estaba pensando en abstrusos problemas matemáticos, decidiu que xa estaba ben de falar con aquel tipo, levantouse, puxo o sombreiro do invitado e despediuse con cortesía e con intención de volver para a casa na que xa estaba.

     É tamén coñecida a anécdota que protagonizaron Margarita Manso e a pintora surrealista galega Maruxa Mallo nos anos 20 en Madrid. Saíron a pasear pola porta do Sol sen o preceptivo sombreiro como protesta contra as ideas e prexuízos dunha época moi represiva. Os transeúntes apedráronas e chamáronlles de todo e, como consecuencia, as mulleres da xeración do 27 á que pertencían comezaron a coñecerse como as sensombreiro. Maruxa Mallo mesmo chegou a dicir que, en caso de que a obrigasen a usar sombreiro, levaríao nun globo co que pasearía atado ao pulso, e cando se cruzase con algún coñecido saudaríao con ese sombreiro.

Closeup of a notebook, wooden pen and straw hat with a pink bow     E xa que falamos de sombreiros, non podo esquecer o caso real que conta o psiquiatra Oliver Sacks no seu famoso libro O home que confundiu a súa muller cun sombreiro. Un paciente cunha enfermidade rara chamada prosopagnosia (incapacidade de recoñecer caras) foi un día á súa consulta acompañado da muller e, cando decidiu que a visita rematara, colleu a cabeza da muller con intención de poñela na súa pois cría que era o seu sombreiro. Unha escena tan surrealista que me serviu para ligar esas tres anécdotas imaxinando a seguinte escena: un paciente de prosopagnosia e a súa muller Maruxa Mallo van á consulta dun psiquiatra con fama de despistado chamado David Hilbert. En plena consulta, o doutor e o paciente levántanse para írense ao mesmo tempo. Hilbert colle o sombreiro que luce o globo de Maruxa Mallo e o paciente a cabeza dunha Maruxa Mallo que queda sentada no despacho dun psiquiatra sen cabeza e atada polo pulso a un globo sen sombreiro. E non me conformei con iso. Deseguido pensei que a escena lle valería a Maruxa Mallo para un onírico autorretrato e a min para saudarvos cun texto con sombreiro.

4 comentarios en “Escrito con sombreiro

  1. Prezada Naty:

    Diso se trataba, un intenso “popurrí” de anécdotas para crear un deses climas
    surrealistas tan queridos por Maruxa Mallo. O que teñen de bo as anécdotas é que,
    aínda que o artigo sexa malo, sempre deixan no lector a sensación de que non
    perdeu o tempo, cando menos é o que me pasa a min como lector.
    No de optar polo bonito sombreiro ou pola boa cabeza, os que nos dedicamos á filosofía sabemos que o importante non é o sombreiro nin a cabeza,
    senón o que se entende por bo e por bonito. Pero tamén é certo que, por esas cousas, por esas reviravoltas para moitos gratuítas, acabamos tendo mala fama. (Gustoume moito ese “decantarse”).
    É un pracer que o lean a un e que lle manden comentarios coma este.

    Unha aperta

  2. Profesor:
    Después de ese “popurrí” de cabezas y sombreros… Una ya no sabe si quedarse con un bonito sombrero o “decantarse” por una buena cabeza.

    Las anécdotas magníficas pero en especial, a de Maruxa Mallo, cando vai, co seu home- cunha doenza rara de non coñecer as caras-, á consulta do despistado psiquiatra, Hilbert.- En plena consulta, según cuentas: o doutor e o paciente, levántanse para marchar ao mesmo tempo.- Entendo que o médico saìu da consulta por despiste, e ao paciente por pensar que o psiquiatra, era a súa muller. (ríome)

    Y termino porque Magdalena con la anécdota de Enrique IV, tampoco se ha quedado manca a la hora de obsequiarnos con sombreros.

    Es un placer leeros.

  3. Prezada Magdalena:

    Sen dúbida. Tomo nota desa anécdota.
    E non te equivocas. Encántanme, e non só se poden
    converterse en categorías. Son un inmenso pracer
    en si mesmas.

    Apertas

  4. Estupendas anécdotas para engrosar mis libretas destinadas a ellas. Y como sé que a ti, querido profesor, también te gustan, ahí va otra de sombreros.

    Enrique IV de Francia cazaba un día en un bosque próximo a Orleans y se encontró con un labrador que entabló conversación con él. Enrique le preguntó qué hacía en aquel lugar y el labriego dijo que sabía que el rey estaba cazando allí y le gustaría verle. El monarca le invitó entonces a subir a la grupa del caballo, diciéndole que en el lugar donde se reunían los cazadores estaría el rey.
    – ¿ Y cómo lo distinguiré ? – preguntó el hombre.
    – Porque será el único que lleve el sombrero puesto.
    Al llegar al calvero donde estaban los cazadores todos los del séquito se descubrieron y el monarca preguntó al labrador:
    – ¿ Sabes ya quien es el rey ?
    – Vos o yo – dijo el rústico- , porque somos los únicos que no nos hemos quitado el sombrero.
    Un fuerte abrazo, querido profesor.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *