Masturbaraton: o fin da vergoña

61JaOhbE1ULFidel Vidal. Desde tempos inmemoriais o ser humano, sexa home ou muller, sempre practicou o autoerotismo. Malia os castigos impostos polas autoridades, maiormente relixiosas coa conivencia das científicas –moito perigo cando se xuntan médicos e curas-, os homes e as mulleres seguiron masturbándose. De continuaren co “vicio solitario” a vida non lles sería nada agradable pola ameaza dos males que traía consigo. No século XIX, cando non representaba ela mesma xa un mal (loucura masturbatoria), formaba parte das máis importantes causas de enfermidades, provocando danos nas “potencias da alma” (entendemento, memoria e vontade), sen esquecer os tormentos relixiosos pola condena “ao cárcere do inferno”.

Salientamos a obra L’Onanisme, ou Dissertation Physique sur les Maladies Produites par la Masturbation, do doutor Tissot de 1760, que estendeu o mito dos males da masturbación en Europa e Norteamérica. Traducido ao español no 1814, tivo numerosas edicións, alcanzando até o mesmo século XXI, con gran repercusión no ámbito médico. Nel dise que a perda en grandes cantidades de seme (“aceite esencial”), dá lugar a unha “perceptible redución da fortaleza, da memoria e da razón; visión borrosa, todas as enfermidades nerviosas e todos os tipos de gota e reumatismo, o que debilitaba os órganos da xeración; sangue na ouriña, alteración do apetito, cefalea e un gran número doutras enfermidades”. unnamedAnte tan graves desaxustes e doenzas, propúñanse remedios e medidas hixiénicas, entre outras cabe sinalar: cama dura, baños frescos e mesmo “camisolas de mangas pechadas e atadas ao colo”. Coa intervención do padre Claret, engadíanse remedios morais: “devoción a María Santísima”, “pensar que Deus está mirando” ou “fixar a vista na imaxe do Calvario e nas penas do inferno”.

Pegamos un chimpo no tempo do calendario e da moral restritiva e pusilánime e pasamos do “vicio solitario” ao espectáculo colectivo e público do denominado Masturbaraton. O maratón das peras. Fundado en San Francisco en 1995, e desde entón repítese todos os anos co obxectivo de obter diñeiro para programas de educación sexual e prevención da SIDA. Segundo a ONG organizadora do evento (Center for Sex and Culture), Maio é “o mes da masturbación” no que pretenden que a práctica deixe de ser un tabú. Evento espallado a outros lugares, como Londres que en agosto do 2006 acolleu o seu primeiro Masturbaraton.

zizekDe feito, o que se supón unha práctica estritamente individual e, estou por dicir -pedindo perdón- solipsista, hai unha contradición entre ese pracer dun consigo mesmo, íntimo e case clandestino, coa participación presencial doutra persoa e non digamos dun público. No entanto Freud xa sabía da relación entre narcisismo e inmersión na masa, unha ligazón resumida baixo a expresión californiana “compartir unha experiencia”. Mais somos conscientes, concordando con Žižek, que “unha sensibilidade minimamente refinada dinos que é máis difícil masturbarse fronte a outro que estar inmerso nunha interacción sexual con el ou con ela: o feito de que o outro sexa reducido ao papel de observador que non participa na miña actividade, fai do meu acto moito máis ‘vergonzoso’. Acontecementos como a Masturbaraton sinalan xustamente o fin da vergoña”. (S. Žižek, Sobre a violencia, 2008)

5 comentarios en “Masturbaraton: o fin da vergoña

  1. Querido Fidel: Me agradó te encontraras conmigo en el café-. Mejor hubiera sido en persona, ya que si he de ser sincera, me defiendo mejor dialogando que escribiendo. Dicho esto, pasaré a decirte que la “descarga” de tu respuesta a mi comentario sobre el Masturbaratón me agradó porque, en cierto modo, has estado de acuerdo conmigo, y eso me complace; sobre todo, viniendo de un profesional de la medicina como tú.

    Sobre la obra de Tissot, cuentan que tuvo un éxito arrasador y fue traducida en varios idiomas.- Pocas veces se vio, en la historia médica, una aberración tan prolongada y tenaz; atormentando a los jóvenes de aquella época. Sin embargo, los humanos, continuan haciendo de las suyas con su “gustirrinín”; cargando pilas por “placer”, y descargando por “gusto”.

    Ante todo este “desbarajuste” de ideas y pensamientos de moralidad, yo propondría una especie de “bono” para aquellos “desenfrenados” donde le indicasen los días o semanas en que podrían hacerlo; así no habría estos problemas de si es malo moralmente o bueno para la salud.- Incluso no habría ese “despilfarro”o descarga excesiva, por miedo a que se le agotase el “bono”.

    Disculpa Fidel, pero no puedo evitar, de una manera u otra, “descargar” mi chispa de humor que también me deja “a gusto”.

    Sin otro particular, te dejo por hoy.

    Desde este bello lugar, un cariñoso abrazo.

  2. Querido Fidel: A tu “Masturbaraton o fin da vergoña” mejor te diría: SIN PALABRAS, pero voy a responder con algo que me parece, desde mi punto de vista, bastante razonable.- Siempre ha sido un tema tabú la “masturbación”, cuando es una función que se viene practicando desde tiempos inmemorables.

    Entre 1743 y 1745, el médico británico Robert James publicó “A Medicinal Dictionary” en donde describió la “masturbación” como el productor de los trastornos más deplorables y especialmente incurables.- Luego más tarde, otro médico suizo Samuel-Augusto Tissot, como bien dices, publico en 1760, L’Onanisme sobre los supuestos efectos negativos que podría causar la masturbación.- Citando incluso casos de jóvenes varones que se masturbaban de forma continuada.- Dices también que Tissot afirmó que el semen era un “aceite” esencial y “estimulante”, cuya pérdida en grandes cantidades causaba una perceptible reducción de fuerza, memoria, visión borrosa, dolores de cabeza y un larguísimo etcétera.- ¡PUES NO! Y que me disculpen esos prestigiosos, reconocidos de la “ciencia médica” por llevarles la contraria, ya que tengo mis dudas sobre los tremendos daños que el “vicio solitario” acarrea.

    Y ahora es donde hago mi entrada particular, al respecto.- Recuerdo que cuando era niña, mi madre me mandó ir la farmacia. El boticario- un hombre con gran sentido del humor-estaba, en aquel momento, atendiendo a Maruja una mujer soltera, mas bien diría solterona.- Esta, le estaba preguntando al farmacéutico, que podría darle o tomar para el dolor de cabeza, ya que últimamente no lo sacaba de encima; me refiero al dolor. – El boticario mirándola fijamente como si estuviera haciéndole una radiografía le respondió “tarareando” esta canción- la transcribo literalmente: “Hay que tomalo, hay que tomalo, é un remedio cañón…Cura dolor de cabesaaaaa…, figado reuma é reñón”.

    Después de esto querido Fidel, pienso que la teoría de Robert y Samuel, a estas alturas, queda un tanto obsoleta. Al parecer, clínicamente comprobado y en dosis moderadas, es bueno para la salud.- Si así no fuera, no andarían unos y otros al rico “tutti frutti”.- Después de toda esta polémica, ya no sé si es pecado o salud. Y termino.

    Desde este precioso lugar, un saludable abrazo.

    1. Bos días querida Naty:
      En canto entrei no Café atopei a túa contestación ao tema da “Masturbaraton”. Concordo contigo, mais hai algo que debemos recordar. Dado que a cousa non paraba, despois xustificouse a súa práctica coa participación dos médicos ao seren quen de “admitir” que a masturbación era algo “fisiolóxico” e que, polo tanto, tería unha función como de “descarga” aliviadora de certas tensións.
      Mais a realidade non ten nada que ver coa fisioloxía procurando unha “homeostase” do organismo. Non debemos esquecer que se os humanos -malia os enormes perigos que tal práctica supuña-, continuaron masturbándose foi, e segue a ser, exclusivamente porque dá pracer, porque dá gusto. O demais coido que son engadidos para xustificar san(i)tas ideas.
      Un pracer ler os teus comentarios.
      Recibe unha saudable aperta nese precioso lugar que é Palmeira.

  3. Desconocía por completo que existiese ese maratón tan peculiar, lo que sí sé, es que en el Museo Ibero de Jaén hay una famosa escultura de un masturbador, por cierto, el héroe o dios que empuña el falo más rotundo del arte español, sigue relegado al anonimato en un rincón mal iluminado.
    En un libro que tengo de mitología, ( he ido hace un rato a buscarlo para poder contestarte con más propiedad ) dice esto : “El primer dios, Ammón, surgió de las aguas usando tan solo su fuerza para formar su cuerpo. Solo, empuñó su pene y copuló con su puño. Con la ráfaga de fuego que surgió de su mano, creó el universo”.
    En realidad, lo que hizo Ammón, según el mito egipcio, fue beber su semen y luego escupirlo. De las gotas esparcidas surgieron sus hijos divinos.
    Los piadosos cristianos como el doctor Tissot del que nos hablas, querido Fidel, que señorearon el país del Nilo durante siglos, eliminaron las imágenes a martillazos del dios masturbador y otras muchas representaciones sexuales. Ni siquiera ni los más remotos templos del desierto se libraron cuando san Antonio y sus anacoretas buscaron aquellas secas soledades para consagrarse a Dios. Tal barbarie solo se justifica porque, como es sabido, la preocupación de aquellos santos varones consistía en escapar de las tentaciones carnales.

    Voy a releerte, para asegurarme donde pueden verse esas maratones tan singulares.
    Seguro que en el Vaticano no lo son. ¿ O sí ?
    porque… A MAMÁ ROMA LE AVIVA EL AMOR A PAPÁ Y A PAPÁ ROMA LE AVIVA EL AMOR A MAMÁ. Lo digo por el crUzAmIEntO.

    Qué buenas me han salido esta vez las pentavocales y el palíndromo, Se ve que el texto me ha inspirado.
    De todas maneras… castos biquiños.

    1. Dos papas de Roma, querida Magdalena, mellor non falar.
      E moitas grazas pola aportación, interesante e moi enriquecedora coma sempre.
      Si que che saíron ben desta vez, tanto o “penta” coma o palíndromo. Ao non me ver nesa altura, hoxe non me atrevo nin a intentalo.
      Saúde e vicios castos e limpos.

Deixa unha resposta

O teu enderezo electrónico non se publicará Os campos obrigatorios están marcados con *